Ben Kimim?-öykümsü-günlükümsü-

Ne olduğunu bilmiyorum.

Sadece onu sürekli yanımda tutmaya çalışıyorum.

Bir kaç satır hepsi bu saatlerce bir duvarı izlemenin karşılığı olabilir mi? Bu rahatlığı da nereden buluyorum.
Ömrüm hayli kısalmış olmalı.

Bugün bir telefon aldım beni yemeğe davet eden eski bir arkadaş. Hayli şüpheli geldi. Sanki haftalardır bu cehennemin içindeyim ve hiç kimse çıkarı olmadan sizin üzerinize bir damla su atmaya tenezzül etmezdi.

Daveti reddettim.Ama kendim dışarı çıkacaktım. Duvarların ve benim daha fazla yakınlaşmamız muhtemelen asıl çılgınlık olurdu. Küçükken duvarları yalayan bir çocuk olduğumu düşününce sebebini sadece demir eksikliğine bağlayabilirdim.

Bugün günlerden pazartesiymiş. Az önce öğrendim.Canımı yakan bir güneş vardı dışarda keşfim kısa sürdü. Üst sokağa kadar bile gidemedim. Anneme göre bu muhteşem bir şeymiş. Kendime yeni arkadaşlar edinebilirmişim. Buraya taşınmamızın sebebi de buymuş zaten. Düşündüğüm zaman kendi açısından tüm bu yaptıklarımı bilmeyen bir semtte oturmamız ona gerçekten iyi gelmişti. Benim için hala koca bir hiçlikti, onun bunu anlaması kadar imkansızdı benim ona bu düşündüklerimi anlatabilmem.

Gözlerimi dinlendirme bahanesiyle günün geri kalanını yatakta geçirdim. Gece bahçeye çıktığımda Amarant çoktan gözden kaybolmuştu. Her gece beni yalnız bırakan sonsuz ruhlu köpeğim.

Dışarda gölgeler gördüm.Karanlıkta tüylerinizi diken diken edebilecek ayak sesleri.O kadar çok ingilizce aksiyon filmi izlemiştim bir olay olacağını sezebilirdim güya.O anki düşüncem,tamamiyle saçmalık.Arkasında soru işaretli bir hello dememek için kendimi zor tutuyordum.Muhtemelen bahçe duvarımıza işeyen bir kaç serseriden başkası değildi. Amarant ın havlayışını duydum ve gölgeler kayboldu.İşte bu benim yakışıklı prensim beni kurtarmak için tam zamanında yetişmişti. Gözlerimi devirdim ve kendime alaylı kahkahamı armağan ettim ayın ışığında. Bir kaç ayak sesi bir kaç havlama eşliğinde içeri girecekken tekrar gölgeleri gördüğümü zannettim belki de gerçekten görmüştüm bilmiyorum.Kimsen evimizden uzak dur dedim normalde kendimin bile duymakta zorlandığım sesim hayli gür çıkmıştı. Anne seni ve ballı ekmek direnişini seviyorum. Korkusuzca içeri girdim ve kapıyı kilitledim.Belki de bir katile karşı istediği yemi soslayıp veriyordum.Değil mi ki her direniş suçluyu tahrik ederdi.Ne halt yemeye dilimi tutmamıştım ki.Tanrım  şu kalp atışlarım ne zaman yavaşlayacak. Bir bardak soğuk su içip sabaha kadar dönmek üzere yatağıma yollandım.

                                                                                                    -Ben Kimim-Bir öykü denemesi-
Not:

Yeter nan hep yarım hep yarım diyorsunuz içinizden muhtemelen haklısınızz:DDD

Ne pisliğim değil mi?

Elimden gelen mi ıı-ııh kesinlikle bir pisliğim.