Momo-Bir Kitap Okundu- Distopik Roman Okumaları

Merhaba blogcum;

Bu ara oldukça yoğunum ne yazık ki sık gelemiyorum.

Ama bir olaya baş koydum civanım öyle meşgulüm deyip kaçacak değildiim.

Zaten meşguliyetimin çoğu kitap benim.

Neyse çok uzak değil bundan bir önceki postta bahsetmiştim Distopik Roman Okumaları'ndan.

Benim bu minvalde okuduğum ilk kitabım Momo oldu.

Momo Michael Ende adlı yazarın kitabı.

Yazarın okuduğum ilk kitabı olması özelliğiyle de benim için ayrı özel.

Arka kapak yazısı:

Momo üzerinde eprimiş mantosu yaşı görünüşüyle belli olmayan bir kız çocuğu.

Ama bu küçük göstermekle ilintili bir şey değil. Ona bakan, onunla konuşan kişi olmak lazım bunu anlayabilmek için.

Zaman çok belirgin değil. Eski zamanlardan bahsederek başlıyor kitap. Momo'nun yaşadığı amfiteatrdan bahsediyor daha sonra üzerinden binlerce yıl geçiyor bu amfiteatrlardan kimi harabeye dönüyor kimi yok oluyor şanslı bir kaç tanesi de ayakta kalıyor işte Momo'nun yaşadığı bu şanslı yerlerden biri.Artık içinde Momo yaşadığı için mi şanslı yoksa ayakta kaldığı için mi bilemiyorum.

Masalsı bir anlatımı olan bu kitabın konusu zaman hırsızı olan duman adamlarla Momo'nun mücadelesi.

Momo etrafındakileri can kulağıyla dinleyen , onlara akılcı çözümler bulan, çoğu zaman çocuklarla yaratıcı oyunlar oynuyan bir kız çocuğu işte.

En yakın arkadaşları Çöpçü Beppo ve Turist Rehberi Gigi.

Duman adamlarsa zaman hırsızları.

İnsanları meşgul eden onları eğlenceli veya düşünecek hiç bir zaman bırakmayan bu zamanları var olmak için kullanan gri renkli, ağızlarından sigaraları, kafalarından melon şapkaları, ellerinden iş çantaları eksik olmayan kimseler.

Ve başka sürpriz karakterler de var Hora Usta ve kaplumbağası gibi.:)

Bir kaç alıntı vereyim tabi her zamanki gibi:

"Momo'nun hiç kimsenin yapamayacağı şekilde başardığı şey şuydu:dinlemek. Belki şimdi çok kimse, bu da bir şey mi,herkes dinlemesini bilir diyecektir.

Oysa hiç de öyle değil.Çok az kimse gerçekten iyi bir dinleyicidir.Dinlemek konusunda Momo'nun eşi benzeri yoktur."

"Bazıları Çöpçü Beppo'nun aklının pek yerinde olmadığını söylerdi.Bunun sebebi,sorulan sorulara karşılık vermeyip sadece gülümsemekle yetinmesiydi.Önce düşünür ve sonra da cevap vermeye gerek görmezse susardı.Cevap vermesi gerektiğine inanırsa, daha da uzun düşünürdü."

"Bazen böyle oluyor.Öğle vakti,sıcakta herkes uykuya dalmışken,tüm dünya berraklaşıyor.Tıpkı bir nehir gibi,anlıyor musun? Dibini görebiliyorsun."

"Onu ölçmek için saatler ve takvimler yapılmıştır, ama bunlar hiç bir şey ifade etmez.Herkes çok iyi bilir ki,bazen bir saatlik süre insana ömür kadar uzun gelirken, bazen de göz açıp kapayıncaya kadar geçip gider.Zamanın bu garip kısalığı uzunluğu,o saat içinde yaşanan olaylara bağlıdır.Çünkü zaman yaşamın kendisidir. Ve yaşamın yeri yürektir."

"Ama bazen öyle anlar olur ki,hiç bir şeyin değeri kalmaz.Bu duyguyu herkes bilir."

"İnsanlar zamandan tasarruf ettikçe, zaman azalıyordu."

""Çocuklar" diye konuştu Hakim,"bizim doğal düşmanlarımızdır.Onlar olmasaydı insanlar çoktan bizim pençemize düşmüş olacaktı." "

"Deyim yerindeyse, atmosfer bozuktu."

"İnsanların zamanına hükmedenin gücü sınırsız olur."


"İnsanlar onların oluşmasına olank tanıdıkları için var oldular.Bu da yetmedi.Şimdi insanlar onların kendilerine hükmetmelerine de olanak sağlıyorlar."

"İnsanlar ölümün ne olduğunu bilselerdi ondan hiç korkmazlardı.Korkmayınca da kimse onların yaşam zamanını çalamazdı."

"...Kendilerinden beklenen şeyleri asık yüzle,can sıkıntısıyla ve düşmanca tavırlarla yapıyorlardı.Kendi hallerine bırakıldıkları zamanlardaysa ne yapacaklarını bilemiyorlardı. Akıllarına hiç bir şey gelmiyordu."

"...Onu asıl şimdi,bulduğu şu anda kaybettiğini anladı."

"...Ama bir kazazedenin okyanusa attığı şişeyi uzak kıyılarda bir geminin bulması nasıl küçük bir ihtimalse,koskoca kentte iki insanın  bir sokakta karşılaşması da pek sık görülen bir olay değildir."

"Artık öğrendiği bir şey vardı:Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu."


Ben bu kitabı çok sevdim.

Zaman hakkında düşünmek için fırsatım oldu.

Gerçekten sevdiklerimize ne kadar zaman ayırıyoruz?

Ne kadar zamandan tasarruf ediyoruz?

Bu gibi sorulara kendimce yanıtlar aradım durdum.

Zamanın kıymeti ölçülemeyecek bir şey olduğunu bir kez daha anladım.

Zaman çiçekleriniz solmasın hep misler gibi koksuuun.

Sevgilerimle...

Not: Umarım olmuştur bu yayın. Daha sonra düzenleme fırsatım olunca düzenleyebilirim. Diğer arkadaşlarımın linkleri bir önceki postta var.Bu postta da gerekiyorsa dönünce verebilirim.