Çalkantılar

 Sevgili blogcum,

Vıcık vıcık bir hüsran. Kime neyi niye anlatalım? Riya her yanımızdan süklüm büklüm akarken. Bir uyanış, bir kıpırdanış, bir bir şey. Olsun sen ama yine de güven bana. Ne olsa bir ihtiyaç. Giderilsin. 

Yan etkisi çarptı ilacın. Kaslarım gevşemek bilmedi bir türlü. Sol bacağım ağrıyordu. Sağ bacağımın kasılmasıyla uyandım. Hayır diyemem gibi geliyordu. Bu yer bana iyi gelmedi. Bu aktivite bu insanlar. Boğacaktı bu yer beni. Uzattığın el gecikmiş bir kurtarıcı. Belki ben öldüm belki de öldürüldüm. Hiç belli değil. Samimi de bulamıyorum bazı şeyleri. Öyleyse bile. Yadırgıyorum.

Zavallı gibi mi hissettim kendimi acaba? Yapayalnız, kimse yok. Kimse kalmayacak. Kalmazsa ne olur? Varmış gibi sanki. Saçma hikayelerini dinledim sonra. Neymiş gelini oğluna maaşını gönderiyormuş. İnsanların normali bu. Ben her gün başka bir saçmalıkla uğraşırken koştur koştur maaşımı başka hesaba aktarmak için mi onca sekiz saatlerce çalıştım. Neymiş kredi kartı vermiş, lütfetmiş.  Teklif dahi edilemez şeyler içimde katlanarak büyüyor. İşleri zorlaştırmak değil niyetim. Ama saçmalamak da bir yere kadar. Ben bu aklı toparlamak için beş yüz bin takla atıyorum. 

Neyse beriki de konumumu sorguluyor. Sıkıldım hepinizden. Asacaksanız, asın. Kesecekseniz kesin. Yetti. Vallahi yuvarlanasım var yerlerde. Bir kere aklıma geldi. Bu gece dedim kimseye sarılamamak ne kadar kötü. Kimseye sığınamamak.(Kulluk bilinci) Öyle olmuştu. Sanki bunlar akıllarını buharlaştırınca her şey yoluna giriyor. İki gram aklını başkasına vermek için uğraşıp durmak. Kalben'in uyuşturucudan yakalanışı geliyor aklıma. Bu kadına Tedx konuşması yaptırıldı. Aklı başında olmayanlardan aldığımız türlü akıllar hep dert başımıza. 

Sonra sonra biraz daha akıllandım. Kendine sahip çık kendine sahip çık.  Hastalık gibi yapışmak düşüncesine. Sen mükemmel değilsin. Olmamalısın da normal olan bu. Başkalarının normallerini yok et kafandan.

Üzgündüm biraz da senden uçmanı beklediğim için. Oysa sen belki yüzerken veya koşarken daha çok kendindin. Kendim kendine sahip çık dedim. Sonra başkaları da kendine sahip çıkarken karışma insanlara. Bırak bak hayatına. Selam ver, konuş. Gül, eğlen.

Sonra adamın biri demiş ki başbaşa kalamamışız da ondan ben sevmemişim. Şeytan diyor hepsinin ipini çıkar pazara. İnsanların kendilerini bir şey sanmaları hep benim olduğuma sahip çıkamayışımla çarpıştı. Ama yok ben sizi beşe,ona, on beşe katlarım.  Sizin kendinize bile saygınız yok. Benimse midem bulanıyor sizinle konuşmaktan. 

Fazlaca gözyaşı ve bir kırtık rahatlama. Ben ağladımsa kendime ağladım olayın sizinle alakası yok. Aynalara da ağladım defaatle. Telefonları kapatınca ağladım. Tuvaletlerde ağzımı kapatarak. Hıçkırarak. Yastıklarda ıslak izler bırakarak. 

Kimseye hesap verecek değilim. Benimle ilgili hepsi. Hepsi benim. Teki bile sizin için değildi. 

Sevgiyle...

Şeyma