Kararlar, Yok Etmenin Dayanılmaz Hafifliği, Biraz Dinlenme Kendini Dinleme

 Sevgili blogcum,

Hayat değişik bir akışa sahip. Bugün kızdığım şeylere ertesi gün bu kadar kızacak ne vardı diyemiyorum. Uyuyup uyanıyorum ve kızgınım. Bu davranışları tasvip etmiyorum. Ne olursa olsun, insanın başına ne gelirse gelsin bu düşüncelerimin değişmezliği beni ürkütüyor. Demem o ki bana haksızlık edildi, bana yanlış davranıldı ve ben bunu tövbe unutamıyorum. Ama onlar unutsun önemi yok. Zaten insanların başına neler geliyor. Birbirimizi sevecenlikle affedebilmeyi dilerdim. Şu konumda ben aktif bir pişmanlığın olmadığı bir affı kendime yakıştıramıyorum. Eğreti duruyor üzerimde. Yalandan unuttum deme isteğim de yok. Öyle dümdüz yaşayacağım. Zaten herkes değişecek. Ben de elbet değişeceğim.

Bu konuyu kafamdan biraz uzaklaştırdıktan sonra bazı vazgeçişler yaşadım. T. Ablam bana bu zorluğu istiyor musun, diye sormuştu. Ben düşündüm. Ben iletişimsizliği, çabasızlığı, hissizliği istemiyorum. Bu benim uydurduğum bir şey. Bu benim gerçek bir tecrübeden kaçış biçimim. Kendimi bu çemberden çekip çıkarıyorum. Çünkü ben gerçekten artık bir şeyler istiyorum. Elle tutulabilir, somut bir şey. Buna karar vermek güzel oldu benim için. O zaten benim alacağım kararı iyi kötü biliyordu. Çünkü cidden bu bizi yormuştu. İnsanların önemsiz düşüncelerini bir kez daha görüyorum. Ucuz ve basit.  Hayatın kurallarını kendi hayatlarından yola çıkarak koyanlar. Kendi spot ışığımı yeniden görebilmenin derin mutluluğunu yaşıyorum.

Ben samimiyet istiyorum. Belki bir parça hayranlık, ilgi, dürüstlük, cesaret, çaba, görülmek istiyorum. Duyulmak istiyorum. Sadece yol almak istiyorum.

Bazı planlarım değişmek zorunda kaldı. Sonra birilerinden öneriler istedim. Şimdi karşımda üç beş seçenek var. Biri gönlümü bayağı çaldı. Sessizce kendimi dinlemek istiyorum. Bakalım umarım güzel insanlarla tanıştığım güzel günler geçiririm.

Yine geleceğim blogcum.

Sevgilerimle...

Şeyma