Yetişmekten Fazlası
Sevgili blogcum, Dün otobüsüme çok az bir zaman kala izbandan indim. Merdivenleri ikişer ikişer çıkarak aştım. Maksimum hızımdaydım. Bu beni zorlasa da keyif almıştım. Sonra insanları aştım, başka merdivenleri indim. Karşıma kazılmış bir yol kenarı ve kaldırım taşları çıktı. Bu kadar koşmuştum ve durduruluyordum. Hemen yolun karşısına nasıl geçebilirim diye baktım. Çalısanlardan bir genç orada öylece kalakalmama hayretle bakıyordu, bir adam eğilmiş taşlarla uğraşıyordu. Yanındaki küçük boşluktan geçtim. Yolda bekleyen birkaç araba geçti. Sonra yavaşlayan bir taksiden fırsat bularak karşıya geçebildim. Yeniden koşmaya başladım. Koşabiliyor olmak çok büyük bir nimet. Ayaklarımın yerden kesilmesini,vücudumun oksijeni almak için can atmasını ve o her bir sıçrama anındaki "başarabiliyorum" hissini seviyorum. Otobüsün kalkmasına 2 dakika kala yetiştim.İnsan engelleri aşmak için çabalamayınca hiçbir şeye yetişemiyor. İnsanın çözüm bulmak için çırpınan o yanı ancak panik...