Çünkü Sevmeyi Seviyorum

Unutuldu verilmiş bütün sözler. Çürümüş kelimelerden başka bir şey değiller artık.

Buzdolabının çalışma sesi ve eşyanın genleşmesinden oluşan sesler. Büyük dünyaların büyük gürültüleri olur benim yok.

Dedikodularda bile adım geçmez artık.

Yaşamın bir savaş mı bir sanat mı olduğuna dair tartışmalar var. Tehlikeli tartışmalar. Daha çok savaş fikrine inandırıyor insanı.

Atlayarak geçiriyoruz günleri. Bir satır daha, bir gün, bir ömür daha. Bir bu kadar daha ömrüm olsa ne yapardım diye düşünüyorum.

Belki var, belki yok. Sıradan hayallerini yaşatıyorum insanın. Sabit maaş, beklenen hafta sonları.

Beni bul. Ne olur beni bul. Allah aşkına beni bul.

Deniyor ki bazı başarısız intiharlar  birer yardım çığlığıdır. Yardım çığlığının türü bol. S.O.S. ışıkları yanıp sönüyor.Ruhlarımızı kurtar diyor ışıklar. Sirenler çalıyor, koca şehir yer altına saklanıyor. Deprem çantalarında insanlar düdükler bulunduruyor. Bir çocuk elleri cebinde ıslık çalıyor. Çok yaramaz diyor annesine öğretmen.Yardım çığlığı. Çok suskun, içine kapanık diyor öğretmen. Yardım çığlığı.

Devreden rakamlarına şaşırıyor insan insanın. İnsan ne çok, ne çabuk tekrar ediyor.

Arayarak bulacaksın sen diyordu Yusuf'un sesi. Senin değerini akıttığın bu ter belirleyecek. Yusuf'un sesi nereden geliyor, onca gün sonra nasıl hala bu kadar net?

Gerçek güzelliğin üzerine eğiliyorum yavaşça. Ses oluyorum kulaklarda,bir umut var korkma. Bir umut var, ellerini asla üzerimizden çekmeyecek bir umut.

Bu yüzden çok şükür işte. Görebildiğim, sevebildiğim ve gülebildiğim için.

Çok kocaman sevgileer :))