Kendi Tarafında Olmak Hakkında

 Sevgili blogcum,

İnsan ne ararsa ona mı dönüşüyor? Düşünüyorum. Mana arıyorum. Bana söylenen şeylerde değil. Söylenen şeyler kıyıcı ve parçalayıcı.  Bir boşluğa düştüğümü kabul ediyorum. Olmalıydı. Olmazsa olmazdı. Sonra boşluktan eller bana uzanıyor, ben ellere uzanıyorum. Ellere seslenmesem gelemezler. Ellere mesajlar atıyorum, bağ kurmak istiyorum. 

Zamanımın kıymetsizliği yüzüme vurulunca bir afalladım. Oysa ben zamanına ehemmiyet veren biriydim. Hakikaten bak. Boş durmayı sevmezdim. Boşluklar ne oldu da zaten bir şeyle dolacaktı noktasına geldi bilmiyorum. Bu beni yaralıyor. Kendime sahip çıkmasam başka ellerde ziyan oluşumu seyredecekmişim meğer. Hala hayret ediyorum. 

Sonra bir nişan haberi alıyorum. Harika. Onun adına seviniyorum. Hakikaten seviniyorum. İçimden kıskançlık geçmiyor. Ömürlük mutluluk diliyorum. Hatta daha fazlası iki cihan saadeti diliyorum. 

Sonra bir gebelik haberi alıyorum. Eski iş yerinden bir arkadaş. Beni bazı köşe başlarında yakalamış biri. Şimdi uzağız ama seviniyorum. Biraz kırıktı kalbim. Niye? Benden kaynaklı. Sanırım ben de bazı şeyleri aştım. Zamanla alıştırıyorum kalbimi. Kalbimde kıskançlık, haset gibi duygular biriksin istemiyorum. Hayır dua ediyorum. Birine karşı olumsuz duygular beslediğimi hissettiğim anlarda bunu yapmaya çalışıyorum. Allah'ım hayırlı evlatlar bahşetsin. Allah yolunda o kimseler sevilsin, sayılsın. Güzellikler saçsınlar diliyorum. 

Mükemmel değilim blogcum. İnsanî zaaflarım var. Bazı şeyler benim de olsun istiyorum. Onlarınkinde gözüm yok inan ki. Sadece bazı konulardan sıyrılmak istiyorum. Ama biliyorum ki öyle olsa bile bu farklı imtihanlar getirecek. Kalbimizi ezip duran bir gerçeklik var. Burası gerçek dünya değil. Burası geçici. Burası denî. 

Bu aralar yüzme öğrenmeye çalışıyorum. Burda da kendimi birazcık daha olayların ötesinde tutuyorum. Hep mi bilmiyorum, hiç mi bilmiyorum. Hocam bana kendime haksızlık ettiğimi söylediği zaman seviniyorum. Gerçekten neden böyle yaptığımı anlasam da engel olamadığım bir nokta var. Burayı aşacağımı, bir gün ömrüm yeterse tabi ve Allah izin verirse geçeceğimi biliyorum. 

Zamanla ilerlediğimi bilmek güzel. Gerçekten zorlanıyorum ve sapasağlam durmak hiç kolay değil. Kendimin yanında olmak diyorum buna. Ne kadar komik değil mi, biraz kendi yanınızda durunca olanlar oluyor. Kendimi bütün bunları yaptığım için tebrik ediyorum. Zamanla bu sancılar geçecek. Bitecek. Biliyorum. Kabul ediyorum artık. Bu kimse tarafından sevilmediğimi. Ama artık başkaları tarafından sevilmeye hazır olduğumu. Güzel günlerin beni beklediğini.

Öyle bir şeyler. 

Samimiyetle...

Şeyma