Ağlaya Ağlaya Öldük Anam Bacım*

 Sevgili blogcum,

İnsanların hikayelerini dinlemeye devam ediyorum. Yazmam lazım ama yazamıyorum. O lazım ya hani yok olmuyor. Tatlı bir öyküye başlamıştım gerçi devam etmedi. Olsun yine küçük bir gayretle de olsa deniyorum. 

Akşam üstü bana bir şey oldu blogcum. İçimden ne geçti bilmiyorum. Bazı şeyleri artık anlıyorum. Hayatın içindeki insanların nasıl kopabildiklerini falan. 

Güzel şeyler de oluyor blogcum. İnanamıyorum. İnanmak istiyorum. Sonra diyorum dur ya ben öteki tarafındaydım bu dengenin. Nasıl bu ucuna geçtim? Bazen öyle şeyler oluyor. Durduğum yerde de ben içime kanıyorum. O yüzden iterseniz acımaz sanıyorum. Ama acıyor. Kendimi kendi kollarımla saramıyorum. 

Ramazan güzel şey. İçimde ama o heyecanı duyamıyorum. Şurası bir döngüye dönüştü, bir yerinden bir şekilde kıramıyorum. Beni bu kadar yoran şey ne? Beni bu kadar sarsan, titreten şey ne? Ne kadar düşünsem de bulamıyorum. 

Sana umutlu şeyler de yazmak istiyorum blogcum. Atıp üstümden bu karanlık hırkayı bazı güzel şeyleri haykırmak istiyorum. 

Ümitle...

Şeyma 

*: kendisi bir Mustafa Çiftçi kitabı ismidir.