Nöbet Yazıları -6-

Selam blogcum,

İnsan ne çabuk unutuyor bir şeyleri. Belki insan unutmuyordur da ben unutuyorumdur. O da mümkün.  Kendimin üzerinden geçerken müthiş heyecanlanıyorum.

Diyorum ki Şeyma bak bunca şey yaşadın, bunca şey yaptın. Hakkımı yediler başkanım. Demediğim şeylere dedi demediler belki tamam. Bazı şeyleri ben abarttım. Dedikodu beni kurumamış asfaltlar gibi içine çekti. Kök saldım belki orda, çürüdüm. Belki baştan bile çürüktüm. Bilmiyorum. Yine de samimi değildi diyeni Allah çarpar. Elimden geleni en elimden geleni yapmamam gereken yerde bile yaptım. 

Bu dedikodu işi mühim blogcum. Gittiğimiz yerde şu döngüden çıkalım. Bana kim ne yaptıysa esasen kendine etmiştir. Hakların(m)ın helallik meselesi de ahirete kalacak minnak(tartışılır) bir meseledir. Edenlere selam olsundur. Benim kalbim kırıldıysa benden ötürü kırılmıştır. Beklediğim bütün şeyler için kimseyi suçlayacak değilim. Bana bakarsan birileri için kendi menfaatinden kolayca değilse de vazgeçecek biri olsam da kendimi çok da vefalı biri olarak göremiyorum. Sadece benimle ilgili olmayan meseleler hakkında üzülmeyi bırakıyorum. 

Nöbetleri tövbe vakitleri olarak değerlendiriyorum. Kafamı patlatacak kadar bir şeylere takmamışsam boş vakitlerimde estağfurullah çekiyorum. Aralara küçük elhamdülillah lar sıkıştırıp, sübhanallah larla Allah'tan hayretimi artırmasını istiyorum. Hayırla tabi.

Tamam değilim, hiç tamam olmadım. İyi bir kul olduğumu da düşünmüyorum. Mevcut şartlarımda gücümün yettiğini yapmaya çalışıyorum. Gücümü artırmaya. Unutmamaya.

Yazıyorum siliyorum. Ne bileyim be blogcum ben de işte ancak böyle yaşayabiliyorum. 

Dedik ya hayat dediğin öyle lineer bir eğri değil dümdük yukarı çıkalım. İki ileri bir geri.  Hele bazen üç geri bile düşüyorum. T. Hocam rüyamda yaz Şeyma yaz diyor. Ben gene yazıyorum ama yazmam gerekenleri yazmıyorum mesela. Ne gelirse aklıma onu yazıyorum. Bazen kendi yazdıklarımı ağlaya ağlaya okuyorum. Elimde değil. Olmadık yerlerde ağlamak, olmadık yerlerde gülmek istiyorum. 

Samimiyetle...

Ş.