Manipüle Yükseliş

 Sevgili blogcum,

İçimde avam bir yer var. Denî bir yer, alçak. Nasıl canımı sıkıyor bu anlatamam.

Bir zamandır bir hastalığın pençesinde yuvarlanıp duruyorum. Sıhhat nimeti ne kadar mühim ancak böyle zamanlarda idrak edebiliyorum. Şükür. 

Nere ağrırsa kalp orada atıyor. Müthiş bir şey değil mi? Orada bulunan şeyden ağrısızken bihabersiniz ve birdenbire var oluveriyor. Sonra geçsin diye ilaçlar, dualar. Sonra idraki yitiriş. Aynı döngünün farklı biçimleri. Hayat böyle.

Değil mi ki o ağrı oraya boşu boşuna gelmiyor, sen bir şeyleri fark et diye var oluyor. Belki fark edince kayboluyor belki ümit yitince.

Yalan yok benim naif bir ruhum var. Bazı insanlar bunu zayıflık olarak görüyor. Bir açıdan bakınca öyle de. Diğer yönden bakınca sahip olduğum farkındalıklar, görünmeyeni görmekteki ısrarım, yılmayan bir azmim var. Gördüğüm şeyi görmedim diyemem. Birine kötü demek için de beni bıçaklamasını bekleyemem. Sınırlar mühim blogcum biz o sınırı çizmek için kaç litre gözyaşı akıttık ve dahi akıtmaktayız. Benim sevdiğim şey benim sevdiğim şeydir buna başka bir mahluk karar veremez. En fazla burun kıvırabilir ki. Bu da yine o kişinin kendi problemidir. Beni yönlendiremez. Benim geleceğim yönünde beni pasifize ederek bir yol, yön gösteremez. Ben kimseye benzemek istemiyorum üstelik. Tahammülse tahammül. Bu iğrenç bir şey. Kendimden daha alçak bir şeye benzeme düşüncesi tüylerimi diken diken ediyor. Düşünceler bu şekilde akıp geçiyor. Her düşünce gerçek değildir. Ciddiye almamak gerekir. Çünkü bir nanosaniyede klavyeye takılmayan sayısız düşünce kaybolup gidiyor. Kaybolmak demeyelim de dönüşmek diyelim. Evrenin yasaları böyle. Yok oluşu da bu inkar edebilir belki. Ekmek bile çiğniyorsun,ıslatıyorsun, onca iğrenç muameleye maruz ediyorsun yok olmuyor. Enerji oluyor. Belki bir bakış, bir gülüş oluyor. O bir başkasına geçiyor, müthiş bir devir.

Kendimden yüksek bir şeye benzemekte bir beis görmüyorum. Bari bazı açılardan yüksek. Bir zahmet. Ne bileyim, çok da şey istemiyorum bence. 

Kendini kapatma, kendini kapatma. Çok kolay çünkü iğrenç bir topluluğun içinde sağ salimen ayakta kalmaya çalışıyorum. IQ'm düşüyor, akşam üstleri EQ'umu gözyaşlarımla yükseltiyorum. Neden? Çünkü insan kalmak istiyorum. Hayli zor. Muhit çirkin, bataklığa batmadan yürümek güç.

Alkol masalarındaki sohbetin ilgimi çekmiyor üzgünüm. Parana para katman seni benim gözümde zerre yükseltmiyor. Rakına kattığın buzun kadar değersizsin gözümde. Eriyorsun. Üstelik fazla maruz kalınca sana üşüme geliyor bana. Ruhun soğuk. Bana iyi gelmiyorsun. 

Sahte gülüşlerinize karşılık veremiyorum. Samimiyetsiz bir merhabayı kahreden bir yanım var, rol yapmayı epeydir beceremiyorum. İçimden kusmak geliyor. 

Hakkımı da zinhar helal etmiyorum.

Hak benim kime ne?

Hadi bakalım.

Samimiyetle.

Ş.