Benim Güzel Ömrüm

 Sevgili blogcum,

Nisan yazısı için gelmiş bulunmaktayım. 

Ben zannettim ki bir şeyler yaşamışım, kendimi tanımışım.  Müthiş ilerlemişim falan. O iş pek öyle değilmiş. Bana özel bir kurşunla vuruldum. Kim gelse vurulurdum çünkü o kurşun benim içindi. İyi oldu mu oldu şimdi yalan yok. Sonra öyle bir tarlanın ortasındaki kuru dallarıyla yalnız bir ağaçken ben yaprak yaprak çoğaldım.  Yağmurlar yağdı üzerime köklerimi derinlere saldım. Yetmedi çiçeklendim.  Sonra yanımda başka ağaçcıklar göründü. Büyüdük beraber. Orman olduk. Geçen aydan bu aya iki kere orman hediye edildi bana. Biri bir tohumcuktu, diğeri derin bir bağ. Şükrettim.  Ormanlarımı yeşertecek gücü istedim Allah'tan. Yağmur,güneş, toprak, kuş cıvıltıları... 

Kalbime açılacak kapılar ver Allah'ım.  Ben düşüp duruyorum,bana dönecek bir yol ver. Ben yoruluyorum, bana dinlenecek bir yer ver. Böyle işte bir sürü dualarla uğurluyoruz ramazanı. Kalan onbir ay başka bir ramazanı bekleyerek. Başka güzellikler bekleyerek uğurluyoruz. Hakkını veremediğimiz için pişmanlıkla uğurluyoruz. 

Sonra sonra geliyor insanın aklı başına. Varsa tabi. Diyordum ki anlayacaklar ne kaybettiklerini. Artık anlasınlar istemiyorum. H. bana böyle dedi. O kişiler zaten sana layık değillerdi. Bunun pişmanlığını duymaları hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Artık kendimi bir şeylere layık mıyım diye düşünürken bulmuyorum. Çünkü ben kendimi yetiştirdim. Okudum, yazdım, yürüdüm. Onlarca insanla tanıştım. Onlarca yol gittim. Allah izin verirse gideceğim de. Onlar ne yaptı? Maişiyet kaygısını dindirdikten sonra nefsini doyurmaya çalışarak yürümek. Diğer seçenek de toplumun çizdiği çizgiden asla taşmadan ilerlemek. Ben suya karıştım. Kendimi buldum. Kendime ne büyük haksızlık etmişim meğer. Anladım. 

Korkma düş içindeki kuyuya diyen ses. Dinledim seni. Zerre pişman değilim. Ben ben olmasam kim bilir ne olurdum? 

Şimdi fazlaca şükürle baht açıklığı diliyorum ömrüme. Benim güzel ömrüme bereket diliyorum. 

Sevgiyle...

Şeyma