Arayış

 Sevgili blogcum,

Hatırlarsın zavallı bilgisayarımı açma sancısı bitmiş ve gelmiştim. Sonra kapatmamışım. Işığı yanıp yanıp sönüyordu. Şu bilgisayarı açmalıydım ve adam gibi kapatmalıydım. Gelmişken iki satır da yazayım madem. Motivasyon gibi motivasyon görüyorsun blogcum.

Bakma öyle epeyce düzeliyorum aslında. Artık anında yaptığım şeyler çoğaldı. Kendimle baş başa  vakitler armağan ediyorum kendime. Gayet keyifliyim. Kendimden kaçmıyorum. 

Belki bu zincirin son düğümü. Belki onlarca daha düğüm var çözülecek bilmiyorum. Çok da umrumda değil. Ben sadece yolumda yürüyorum. Ama çok güzel yürüyorum blogcum. Danslar ederek yürüyorum. Mekik çekerken dersler dinliyorum. Ağır aksak sporlarım var. Bayağı iyimserim. Üstelik beklenmedik haberler de alıyorum. Sonra diyorum ki Allah'ım ben de seni seviyorum.

Sonra göğsüm yeniden sıkışıyor. Saatler neden bu kadar hızlı geçiyor? Okumalarım bereketli. Bir yol var yürüyorum. Belki buradan, belki buranın pek yakınından geçerim. Belki bazı şeylerden de vazgeçerim. Hani dinlenilmeyen hikayelerimden, okunmayan, görülmeyen, hissedilmeyen... Sana daha fazla kendimi anlatacak değilim. Benim de bir gururum var blogcum. Bakma göstermiyorum. Hevesim kırılıyor. Cümlelerim kırık dökük. Heyecanımı çalan her şeye ve herkese kırgınım. Yanlış anlaşılmalardan neden ben sorumlu tutuluyorum. Anlayamıyorum. Benim incitilmişliğim başkalarının incinmesinin gölgesinde kalacak kadar ufak mı? Bakalım. Ölçelim madem cetveli varsa eğer. Çünkü ben artık adil bir yargılanma istiyorum. Yorgun zihnim kaç idam sehpasından yuvarlandı saymadım. Bu defa kendi bacaklarıma sarıldım, kendimi tutuyorum. Allah'ım Sen yarattın beni, sırf Sen yarattın diye değil, beni ben yarattın diye de kendimi seviyorum.

Samimiyetle...

Şeyma