Dayan, dayan ruhum dayan/Elbet, bulunur sesini duyan*

 Sevgili blogcum,

İnsanın ömrü cidden milyon duygu barındırıyor.  Bin yıldır içimde olan bir canavar uyanmış gibi hissediyorum. Öyle bir şeyleri kırıp dökesim, çekip çıkarasım, alıp yerlere saçasım var. Bu hissiyat boşa gitmesin hiç olmazsa. Olur olmadık  bir agresyonda telef olmasın. Yastığa çığlık olsun, yumruk olsun. Zararsız. Kendimi kendimden saklayacak değilim. Bilakis bu halimi daha çok seviyorum. Benim böyle özelliklerim de varmış meğer. Cümle alemin kendiyle gurur duyduğu bazı şeyler. Ve ben aslında hiçbirinden mahrum veya hiçbir hadisenin dışında değilmişim. Öyleymiş. Güzel. Sırada ne var merakla bekliyorum.

Sonra gittik, gördük. Kadınlar göbek attı. Vücutlarını  sergiledi. Kocalarından gurur duydular falan. Kimisi utandı da. Evliliğinden bir varlık kazanmak için çırpınışları azmış gibi bana akıl verdiler. Aldım ben de onları çakmak cebime sıkıştırdım.  Makinede yıkandılar sonra. Çırptım onları.  Bir kısmı tozlu balkon zemininde kayboldu. Kalanı tele astım. Kurusunlar iyice.

Bana korkularını gösterdiler. Ben hepsinden daha çiğ değildim. Hepsinden daha gerçek olduğum kabul. Çünkü ben korkmuyorum ki kendimden. Hayatımdan da öyle. Basit yaşadım ben. Birkaç aile travması. Yuvarlanmadan beni tutan bir ağ. Allah biliyor ya dua üstüne dua. Koruduysa bizi koruyan sebep belli. Sonra kimseye bulaşmadan, fazlaca yanaşmadan geçen bir ömür. Temiz yaşadım ben. Allah doğru yola daima iletsin dilerim. 

Bana baktığında ne gördüğün inan olsun umrumda değil. Çünkü benim geldiğim yerde ehemmiyeti yok ki senin bakışının. Senin bakışın beni değiştirmeyecek. Diyelim ki denemek samimiyetle. Olur mu olur diye. Olmazsa da olmasın. 

Korkarak yaşamak fena. Nereden bildiğimi sormayın. 

Biraz gayret be çiçeğim.  Öyle olur. Silik bir şey. İnsanın evladı bile bazen hiç olmamış gibi geliyor, diyebiliyor. Hayat böyle sarıyor insanı. Kucaklıyor, kendine katıyor. Beni suçlama ben de kendime yer arıyorum. Tek kişilik, cam kenarı.