Kuklalar, İpler ve Parmaklar

 Sevgili blogcum,

Hayatımızda danıştığımız insanlar var. Olsun bir zahmet. Çünkü insanız. Cahiliz her şeyi bilmiyoruz. Birileri bizden daha bilgili. Birileri daha kontrollü. O yüzden rehberler buluruz kendimize. Benim kendi rehberlerimin olması beni hiçbir zaman kukla yapmadı. Yapamaz. En başından beri karakteri olan biriydim. İnşa ettiğim şey buydu. Allah yardım etti. Şüphesiz istemeseydi biri olmamı ben kukla olabilirdim. Sevgilimin, eşimin, annemin, babamın, kardeşimin, arkadaşımın ya da psikologumun kuklası olabilirdim. Mümkündü. Benim rehberim beni özgürlüğe götürmese fark etmeyebilirdim belki de bilmiyorum. Ama şu an biz Allah'tan başkasına kul olmamak adına uğraşıp dururken bana kukla desen de önemli değil. Olmadığımı biliyorum çünkü. 

Bir sürü hata yaptım. Yapıyorum. Yapacağım da muhtemelen. Dinlemedim. Dinlesem yapmazdım. O yarayı sırf iyileşmesin diye açmadım. Günü geldiğinde ayrılığı da göze almıştım. Her şey benim kararımdı. Düşündüm taşındım, davrandım. Bazen fevriydim. Üzüldüm. Yine de sonrasında düşündüm bu kez. Yanlış mı yaptım acaba diye. Yine de her yol bana bir şey öğretti ve her kimse. Sonunda doğruya biraz daha yaklaştım.

Beni ben yapan Allah'a sonsuz hamd ederim. 

Yaşamım bir oyuncak değil. Kendimi tanıyorum, buluyorum, biliyorum. Fiziksel gücümü de yaşamadan bilememiştim.  O kadar kilometrelerce koşabileceğime beni kimse inandiramazdi.  Donmuştum. Sanki yukarıdan bir yerlerden hayatımı izliyordum ama hayat benim içimden geçiyordu. Ben hayata sonradan dönüştüm. Şimdi mental gücümü de biliyorum. Orda bir potansiyel var biliyorum. Beni devirmek için atılan bowling topları yana kayıp duruyor. Zaman zaman yıkılmak da korkutmuyor beni. Kalkacağımı biliyorum. 

Bana olan öfkeni anlamamı bekleme benden. Ben seni tanımıyorum. Bana gerçek yüzünü göstermedin.  Nefsini temize çıkarma derdindesin.  Çıkar. Beni incitmek sana ne kazandırabilir? Suçlamalara ilk maruz kalışım değil. Üzgün olduğumu söylediğim kişiler, bana bunu bunu hissettirdin diye liste çıkardılar önüme. Halbuki ben sadece üzgündüm.  Toparlanmaya çalışıyordum ve bir yük olarak binmiştiler omzuma. İndirmek istedim. Suçlandım. Yine şaşırmıyorum. Mükemmeli arıyormuşum ben. Adı gibi biliyor ki ben o kimseye mükemmel olsun diye gitmedim. Mükemmel olmadığını ve olamayacağını biliyordum. Ama o bataklığından vazgeçmemek adına beni itekleyip durdu. İyi de yaptı. Onu suçlamak değil niyetim. Beni kötü belleyenler önce kendilerine baksın dilerim. Kim kimden daha önce vazgeçti düşünsün. Çünkü ben hala benim.

Anlamak isteyen istediğini anlıyor. O yüzden çok da uzatma derdinde değilim. Sizin adınıza hiçbir menfaati yokken sevinen insanlar olsun dilerim çevrenizde. İnsaniyet namına sevgi öğrenirsiniz belki. Biraz ne bileyim gözünüzün ışığını seven insanlara denk gelin. Duruşunuzu, kusurlu olmasına rağmen insanlığınızın sıcaklığını seven insanlara. Öyledir. Sevgi denilen şey biraz da insanlık gerektirir.  Eksik ama yeterli. 

Minnetle...

Şeyma