Taslakta Kalmış Yazılar: Sosyal Medya ve Yolda Kalmak Üzerine

 

Sevgili blogcum;

Tarih belki de denildiği üzere tekerrürden ibarettir.

Fakat Heraklitos'un dediği üzere de aynı nehirde iki kez yıkanılmıyor.

Birtakım tartışmalar okuyorum. Hararetli yazışmalar. Merkez noktasını kaçıran. Bazısı başından beri merkez noktası olmayan konuşmalar.

Hak üzere olmak ciddi anlamda zor bir iş. Bunu rol yapmadan, kendini gösterme gayreti olmadan yapmak çarpı iki zor. En aşağı tabi.

Yaşadığımız şu gösteri çağında fotoğrafını paylaşmıyorsak görmemiş, okumamış, izlememiş; yazmamış, videosunu çekmemişsek düşünmemiş sayılıyoruz.

İşte internet çağında varlık göstermek ve gerçek hayatta yankıları.

Hiçbir zaman sosyal medyadan veya çeşitli mecralardan uzak biri olmadım. Doğum tarihimin getirdiği yaşlılığa dayanarak kimi zaman alerjik reaksiyonlar gösterdiğim söylenebilir. Bunu inkar edecek değilim. Gerçi yaşça benden daha büyük olanların benden çok daha kolay bir şekilde bazı şeylere adapte olmaları da bu bahanemi pekala çürütüyor. Çürümek demişken belki  de beni bazen uzaklaşmaya iten bu bitmek tükenmek bilmez çürük kokusudur diye düşünüyorum.

Sonuçta kendi minimal hayatımda herkesin sesini duymak zorunda değilim. Gerçek hayatta da tabi sesini duymak istemediklerimiz oluyor. Onlardan uzaklaşıyoruz, onlarla bağ kurmuyoruz, bir şekilde sınırımızı koruyabiliyoruz. Mesela iş yerimizdeki sevmediğimiz kişiyi evimize davet etmiyoruz, o kişilerle özel hayatımızı paylaşmıyoruz. Mesele sosyal medyaya geldiği zaman değişiyor. Beynimize onlarca düşünce ve hayat hücum ediyor. Bazılarını durdurabiliyoruz ama bazen kendimizi durduramayıp akışta parmak oynatmaya başlıyoruz. Aşağı ve yukarı. Sonsuz nahoşluk akışı. 

İzleyerek varlığına tanık olduklarımızdan ilham alarak, paylaşarak var olmak istiyoruz. Sonuç hayatımızı bilmemesi gereken insanlar yatak odalarımıza kadar girebiliyor. Biz de onlarınkine yakinen aşinayız. Korkunç bir döngü.

İnsanın iradesiyle büyük savaşı. Dopamin bağımlılığı denilen şey ciğerimize kadar işlemiş sanki. Yeni yeni hastalıklar, bağımlılıklar türetiyoruz. 

Yani sevgili blogcum zaman geçiyor. Hangisinin bizim, hangisinin birtakım araçlarla zihnimize konulduğunu bilmediğimiz arzularla savaşma gayreti hayli yorucu.

Üstelik nefsani açlığın asla doymayacak oluşuna ikna olmayışın getirdiği bir oburluk da bünyede hakim.

Yapılacak tek şey gayret etmek sevgili blogcum. Yolda kalmaya, yolda olmaya...

Sevgiyle...