Yolumdan Dönmeyeceğim

 Sevgili blogcum,

En kötüsü de ne biliyor musun? Her şeyin üst üste gelmesi.

İnsanlara hayret etmeye devam ediyorum. Güvendiğim her köşede bir darbe yedim. Güvenmek istediğim herkes beni hayal kırıklığına uğrattı. Mesele evet ya da hayır demeleri değildi. Mesele, beni yargılama şekilleriydi.

Bugün şunu düşünüyorum: Benim değişimim size neden bu kadar dokunuyor?

Çünkü gecelerce ağlarken yanımda kimse yoktu. Verdiğim emeği herkes görseydi, dudakları uçuklardı. Devasa bir emekten bahsediyorum. Yine de hâlâ aynı olmam bekleniyor.

Rol yapmıyorum. Ben buyum. Ağlarken de buyum, kızarken de buyum, kabullendiğimi söylerken de buyum. Ve evet, kendimle gurur duyuyorum blogcum.

Suçlandım, evet. Ama ne yaptığımı ve neden yaptığımı biliyorum.

İnsanlara göre şanslıyım. Ama bunun adının şans olmadığını en iyi ben biliyorum.

Yarın öleceksem, rol yapmadan öleceğim. Pişmanlıklarımla, yorgunluklarımla, sevgilerimle, nefretlerimle, kurallarımla…

Vaktim önemli. Çünkü ne kadar kaldığını kim bilebilir ki? Yetmiş yıl yaşasam bile otuz ikisi geçti gitti. Ve bu sadece bir ortalama. Bugüne kadar herkes için yaşadım. Ama fark ettim ki herkes için yaşamak, aslında pek de yaşamak değilmiş. Kimse “bizim için yaşama” demedi. Ben ortada kalmış hissederken, herkesin bir hayatı vardı. Ben ise sadece bir hayat kurmaya çalışıyordum.

Şimdi bana “Evet Şeyma, sen oldun,” diyorlar. Ama bir şey olmam gerekmiyor ki. Şeyma olmam yeter.

Ve evet, bir sürü hayalim var. Birkaç zor konuşma beni yıkamaz. Benden kaçanlar da kendi kaderlerini yazıyor. Aynaya bakmak her yiğidin harcı değilmiş, onu da anladım.

Ve bugün… bugün üzerimde tesiri olan son gündü. Onun, bunun, öbürünün.

Artık başka sorumluluklarım, başka acılarım ve biraz daha farkındalığım var. Ben ateşin içinden geçiyorum. Sence bu beni ne kadar üzebilir?

Biliyor musun, ne kadar gözünün içine soksam da görmeyeceksin bazı şeyleri.

Hiçbir zaman kimseden üstün olmadım. Ama hep öyle davranıyormuşum gibi bir tavırla karşılaştım.

Soruyorum: Ben size ne yaptım? Dinlemekten, bir şekilde destek olmaya çalışmaktan başka ne yaptım?

Benim hiç mi derdim yoktu sizce?

Beni bu kadar parçalara bölecek ne vardı?

Geçmiş umurumda değil artık. Ama geçmişteki kendime sahip çıkıyorum.

Beni suçladığınız o Şeyma’ya.

Bana bencil dediniz, kendini beğenmiş dediniz…

Oysa ben hiç öyle biri olmadım.

Kendim olarak sevilmeyeceksem, bir köle gibi hiç sevilmeyeyim.

Senaryolara göre konuşamam, davranamam, yazamam.

Üzgünüm… Aradığınız kardeş, sevgili, evlat belki de ben değilim.

Ve o suçladığınız halim var ya — en çok sizde mevcut aslında.

Ben sadece kendimi korudum. Ama sizi hep olduğunuz gibi sevdim.

Yargılamadan, etiketlemeden.

Boynuma geçirdiğiniz bu ilmek, bir gün Hak divanında çözülür.

Benim de kırık kalbim iyileşir elbet, blogcum.

Çünkü içimde hâlâ bir ses “Bunu hak etmedin” diyor.

Komik, çocuksu tartışmalar… Şaka gibi, değil mi?

Ama ben sizin artık kuklanız değilim.

Ve evet… daha canınız sıkılacak.

Dirayetle...

Şeyma