Sevginin Yamaları

Sayın blogcum,

Yoruldum. 

Adamın birine ebru yapıyorum diyorum. E yani para ediyor mu, diye soruyor. Diyorum ki pozitif olayım herkesten bir şey öğreneyim, durum bu. Cehaletle çepeçevre kuşatılmış gibiyiz. Neyse bana ne ya diyerek hayatıma devam ediyorum. Çünkü yapacak bir şey yok. 

Sonra kararlarımda kararlı olmak bazen zor geliyor. Ben de kendi hikayeme tutunmaya çalışıyorum. Anlatacağım. Bütün alakasız yerlerde ben de takıldığım yerleri sıkıştıracağım. Al işte dönüp dolaşıp sana geliyorum. Ne yapalım blogcum. Bazı ihtimal dışılıklardan yoruldum, mümkün olana tutunuyorum. 

Bazı şeyleri kendimiz uyduruyormuşuz gibi geliyor. Sosyal medyada yok kaçıngan yok kaygılı bağlanma videoları. Doğruluk payına inanıyorum fakat bu kadar içine çekildiğimiz şeylerde bir bit yeniği aramaktan kendimi alamıyorum. Algoritma benim aklımla oynuyor. Ben arkadaşlar artık psikolojinin insanı kolundan çekip güvenlikli yerlere bırakan bir bilim dalı olduğuna inanmıyorum.  Benimki dolu dizgin hayata hazırlanmak. Evet. Bana çarpan dalların dikenlerini çıkarmasam bile böylece dallı budaklı sevilebileceğime inanıyorum. Hatta bile bak seni de aynen bu şekil seviyorum. İnanmadığını biliyorum. Ama inansaydın şok geçirirdin. Çünkü insan bunu fark edince şok geçiriyor. Kendime kızmıyorum mesela. Seni sevdiğim için artık kendime kızmıyorum. Benim sevmediğim insanlar beni sevince nasıl sinirlenirdim eskiden. İşte o "Ne münasebet" kız benmişim meğer. Kendimi korumak için hep kılıç kalkan kuşanmışım. Kırılmaz görünmeye çalışıp durmuşum. Kırılalım be blogcum. Yaşamak biraz da böyle bir şey. 

Sana böyle kocaman ama böyle sırtına vurmalı şekilde sarılıyorum. İyisin. Ve gülmek sana çok yakışıyor. Daha çok gül. 

Sevgilerimle...

Şeyma