2024 ve Birtakım Telaşlar

 Sevgili blogcum,

T. dedi ki şükretmezsen her şey bir anda yok olabilirmiş. Çok doğru. Zaten şükürsüz olmak var olanı da görmemek demek bir yerde. Yani ha var ha yok. E yok olsun da gör o zaman gibi bir şeyler. 

İşte ben böyle şikayetlenip dururken olayların iyi yanlarından bakma yeteneği kazanıyorum. Buraya geldim evet ne kazandım. Bir sürü yeni yetenek. Bir sürü tanışma. Bir sürü güzel şeyler. Şimdi tekrar gidiyorum. Hareket halinde olmanın getirdiği mecburi canlılık. İçimdekileri dökme fırsatı. Allah'a dua ediyorum. Allah'ım izin ver öfkemi dökeyim. İçimde ezilmeyim ben söylemediklerim yüzünden. Onlar ezilsin.  Nereden bakarsan bak bu bir fırsat. Şimdi dışarıdan bakan bir gözüm. Şimdi kendimi dışarıdan izleyebilirim. Bu insanların arasında ben kimim?

Hayatın ritmi ağır aksak. Biraz benden kaynaklı. İnsanlar ajandalar alıp hedefler yazıyor. Bense iki gün buradayım ve sonra kalkıp valiz hazırlamalıyım. İnsan belirsizliğin içinde kendi de belirsiz olmak istiyordur belki. 

Bir söz okumuştum insan huzursuzlukla yaşamayı öğrendiği zaman insan olur. Buna benzer bir şey. Ya da belirsizlik. O tekinsiz şey. Bir parça endişe.

Tabiki yüzde yüz emin olamam. Ama bildiğim  bir şeyler var. Buna güveniyorum. 

İnsanlara da güveniyorum artık. Hocamın beni çok mühim bir şey olmadığı müddetçe terk etmeyeceğine kaniyim. Öyle bir durumda da olacağı varmış derim. Belli kişilerin yaptığı şeyler diğer tüm insanlığı kapsamıyor. Sevmek iyi ve güvenli. Ve ben sevmeyi seviyorum. 

Biraz daha iyiyim. Zorlamadan. Yazdıklarımı yeniden yeniden okuyarak. Yargılanmadan. Ve yargılamadan seviyorum kendimi. Çünkü biliyorum hepimiz insanız. Kusurluyuz. Eksiğiz. Ancak beraber olursak tamam olabiliriz. Olamaya da biliriz. Belki tamama bir çeyrek yaklaşırız sadece. Bu da yeter. Yol boyunca bir nefes cesaret. Beşeri ihtiyaçlar ve kemalat sancısı.

Ekmek,su ve hakikat. 

Hüzünle...