Soğan Kabukları, Arı Ölüleri, Karınca Konvoyu, Yürüyen Bulutlar ve Tatlı Rüzgar

 Sevgili blogcum,

Buradaki ilk hafta sonum değil. İyice alışmaya başladığımız bir mevsim olarak yeni bir şehir.

Balkonlar yıkanıyor. Soğan kabukları balkonda bir o yana bir bu yana kaçışıyor. Soğan kabuklarını ve arı ölülerini giderden almak lazım. İçim ürperiyor. Boş veriyorum. Yapılacak listemde öylece kalabilir. Acelesi yok. Acelem yok.

Kitabımı yere bırakıyorum. Aldığımda bir karınca karşılıyor beni. Minik karınca elimi gıdıklıyor. Neden bilmem yere bakıyorum. Halıda başka karıncalar görüyorum. İki karınca bir parça kırıntıyı çeke çeke götürüyor. Gözümün önünde birtakım lojistik faaliyetler gerçekleşiyor. Evimi karınca basmasına izin veremem. Tekrar evi süpürmeli. Karınca yolu trafiğe kapatılmalı.

Bugün birkaç işimi halletmek üzere dışarı çıktım. Şansıma hava bulutlu. Otobüsü durağa yürürken kaçırıyorum. Uzun bir bekleyiş. Kulağımda şahane müziklerle bulutları izliyorum. Bulutlar çok güzel blogcum. Yavaş yavaş ilerliyorlar. Rüzgar hafif hafif tenime vuruyor. Hiçbir şeyden endişe duymuyorum.

İşlerimi halledip geri dönüş yoluna koyuluyorum. Sıcak bastırıyor. Yine de keyfim yerinde. Otobüs saatini yine tutturamıyorum. Uzunca bir bekleyişin ardından otobüsüm geliyor. O kadar da zor değil diyorum. Mızmızlanmıyorum. Acelem yok. Eve gidiyorum. Sorun değil. Her şey yolunda.

Evdeki rüzgar çiçeğimin yapraklarını savuruyor. Her yerden küçük lila yapraklar topluyorum. Bir yerden antreye toprak gelmiş. Çözemiyorum. Yeni süpürdüm ben burayı n'oldu ki diyorum. Düşünüyorum, bakıyorum, bulamıyorum. Bazen öyle olur. Yaptığın şeyleri yeniden yapmak zorunda kalırsın. Kabulleniyorum.

Allah'ım sorun değil. Sen'i seviyorum.

Beni sevdiğini biliyorum. 

Bana bu güzel günleri verdiğin için teşekkür ediyorum.

Beni oradan alıp buraya koyduğun için Allah'ım teşekkür ediyorum.

Şüphesiz benim ilmim olanları anlamaya yetmez. Şüphesiz sen benim için iyi olanı daha iyi bilirsin.

Tevekkülle...

Şeyma.