Nasıl delirdim?

Kahvaltıda yulafsız sütsüz pekmezsiz kaşıklayarak yedim aklımı. Bakma öyle.Siz buna kafayı yemek de dersiniz gerçi. Bir yanlış anlaşılmaya mahal vermek istemem. Delirmek. Oynatmak. Fıttırmak. Bu tip şeyler. Bir kere delirince geri dönüşü olmuyormuş anladım. Anladım anlamasına da anlatamadım.

Vitesi geriye takıp geri geri gitmek kadar kolay sanıyor bunu kimileri. El frenini çekmeden hayatımı geriye doğru bırakabilsem onu da çözüm olarak düşünebilirdim belki. Tam yol ileri. Pardon geri. Geçmişe yani. Akıllı bir hale. Akıllar kaşıkta değil baştayken. El elde baş baştayken. Jehan Barbur'un bir şiiri var. Sarı. Bir gece bir ara sokakta öldüm, diyor. Öylece yani. 

Bir gece bir ara sokakta değil de evimin arka balkonunda delirdim. Islık çalarken kargalar, kitaplarım rafta istif istif beklerken. Susarken ay dede ve sayarken yıldızları bir çocuk. Birdenbire. Aklım karıştı gecenin ipliğine. Çok da zor olmadı. Kolay demesi de zordu gerçi. Öylece yani. 

Ne denilebilir ki?

Çınlatıp dururdu kulaklarımı biri. Kendisi zır deliydi. Delilerin şahı bile olabilirdi. Geçseydi buralarda monarşinin esamesi. Yılan olsa çıngıraklısı olurdu delinin de hangisiyse en zillisi. Bu yazıya dahil olması bile ürpertiyor içimi. 

Kıpırtısız bir gecede birden gelen yağmurla müjdele beni. Müjdele beni ışıkla,sevinçle, coşkuyla. Müjdele beni. Zaferle, sevgiyle, hayretle. Hayretle. Hayretle. Hayretle. Bir tek Sana yalvarmak üzmüyor beni. Müjdele beni.