Yol Bitmiyor Blogcum

 Sevgili blogcum,

Geçenlerde resmen 31 yaşıma girmiş bulunmaktayım. Konfetiler alkışlar.

Bunu ileriki yaşlarıma (görürsem eğer) hatırlatma olsun diye yazıyorum. Denedin yenildin. Yine dene yine yenil.

Biraz kopya çekmiş gibi oldum değil mi? Hayat bir yenilgiler bütünüdür blogcum. Al cebine koy bir gün belki işine yarar belli mi olur.

Bugünlerde çocuksu bir inat var üzerimde. Beni görün diye çığlık atmak istiyorum. Ama atmıyorum. Usluyum, çalışkanım. Varlığım Türk varlığına. Yok hayır arkadaş ben bu oyunu bir yerlerde oynadım. Benim kartlarım yandı, taşlarım ufalandı. Öyle böyle yoldan çıktım. Yola döndüm. Savruldum, çalkalandım, yayık ayranı oldum. Pürüzlerim azaldı. Bekledim sonra ekşidim dibe çöktüm, sulandım. Öyle işte. Hayat.

Ben sana reçeteyi verdim mi verdim. Kullan. Ben bu aklı yuğdum yıkadım pakladım.

Bir yerlerde kibarlık bitti arkadaşım. Ben bunca yolu senin gönlün olsun diye yürümedim. Gıkım çıkmadı benim, aynalara ağladım. Sonra sana kanacağım öyle mi? 

Neyse otuz çizgisini geçeli tam on iki ay olmuş bak. Ben bu saçları, ben bu gözlerimden akan yaşları. Neyse ne işte. Maharetse maharet. Kendimi övecek değilim. Ölmeyecek kadar cesaret iyidir. Korkak adamlardan ziyadesiyle usandım.

İzliyorum işte. Yaşamak şöyle böyle. İş yeri biraz mobing fazlaca çile. O kadar yerde bile başkaldırı habire. 

Bir değirmende öğütülürken ömrüm oraya buraya sıçrayan buğdayları toplayıp yeniden yeniden ekmeye çalışmayı bıraktım. Şimdi sırtlandığım bir çuval una, su tuz maya katıp ekmek yapmak istiyorum blogcum. Belki üzerine susam bile koyarım. 

Sevgiyle...

Şeyma