İnsansın*

Sevgili blogcum,

Uğraşmak istemiyorum artık. Umutlanmak, ihtimal aramak, bir şeylerin düzeleceğini varsaymak… Hiçbirini istemiyorum.

Bırakmak istiyorum.

Geride hiçbir şey yok.Hiçbir şey. Merak yok. Soru yok. Görme isteği yok. Paylaşma isteği yok. Hiçbir şey yok.

Oysa ben bahçedeki çiçeklerin güzelliğini anlatmak istiyorum, kedilerin mırıltısının tatlılığını, geçen gün çamaşır asarken bir kırlangıcın bana ne kadar yaklaştığını, sabah hiç tanımadığım bir kadına günaydın dediğimi, komşumun tabaklarını geçen hafta verip ne kadar rahatladığımı, kendime bir ayakkabı aldığımı anlatmak istiyorum, bir elbiseye bayıldığımı, artık küçük kalpli küpeler taktığımı...

Bazen içimde bir şey kırılıyor. Çünkü mesele o değil. Mesele, “neden sevilmedim?” hissi. O deli sorular: Neden sevmediniz beni? Neyim eksikti? Oysa bana gelenler de oldu. Ben kaçtım. Pişman da olmadım. Hiç olmadım. Bunu başkalaştıran bir şeyler var mı? Belki de sadece ben uydurdum. Belki hiçbir şey olmadı. Belki sadece sevilmeye aç bir yanım, olmayan bir hikâyeyi gerçek sandı. Olabilir mi? Bir şeylerden saçma anlamlar çıkarmış olabilir miyim? Bu beni nasıl biri yapar? Daha aciz biri mi? Daha muhtaç biri mi? Belki de sadece sevilmeyi,beğenilmeyi isteyen biri....Belki de sadece insan.

Yalnız olmayı seviyorum. Evimde tek başıma olmayı. Her şeyi kafama göre, istediğim zaman yapabilmeyi. Bazen yolda yalnız yürürken birinin adımlarına uymak zorunda olmadığım için şükrettiğim bile oluyor. Yalnızım ve aralardan geçebiliyorum. Ama hep aralardan geçebilir miyim? Hayatta hep sıyrılarak, kenarlardan mı yürüyeceğim?


Bazen bir sıcaklık hayal ediyorum. Kollar. Bir sofra. Belki bir kahkaha. Bazen birilerini istiyorum. Hangi bazenler ağır basıyor artık seçemiyorum.

Allah'ım beni bir şeylere hazırladığını biliyorum. Bu ne bilmiyorum. Sen beni hep yoğurdun. Bana güzel renkler ve tatlar kattın. Şimdi de öyle olduğunu biliyorum.  Şikayetçi değilim.

İçtenlikle...

Şeyma

*: Başlığını Tuğba Ablamın koyduğu yazı.