Serçenin Bulduğu...

 Sevgili blogcum,

Dün işe gittim. Merdiven boşluğunda bir serçe... Bir o pencereye çarpıyor, bir ötekine. Alçaktan uçuyor, telaşlı. "Dur," dedim, hemen pencereleri açtım. Ama serçe bir türlü yükselemiyor. "Acaba yakalayıp mı bıraksam?" derken, birden kanatlandı, üst katın açık penceresinden uçup gitti.

O an kendimi düşündüm. Hayatımda ben de böyleyim sanki. Sürekli camlara çarpıp duruyorum. Camlar açık. Üstelik o camları benim için açanlar da var. Ama çıkamıyorum. Belki bir gün... Belki bir gün ben de uçarım blogcum.

Artık kendimden şüphe etmek gibi bir kötülüğü yapmayacağım kendime. Hâlâ sığ, hâlâ bayağı insanlar... Yaşamın en makbulünü kendileri yaşıyor sanıyorlar. Oysa hayatlarımız, ne kadar benzetilmeye çalışılsa da, onulmaz bir eşsizlik taşıyor. Aynı markayı giysen de, aynı hikâyeye düşsen de, aynı his olmuyor içindeki.

Ve biliyor musun, beni oradan alıp buraya koyan o güç—bazen bir dua, bazen bir tesadüf—beni neyin içinden çıkardığını şimdi, dışarıdan bakınca daha iyi anlıyorum. Yolculuklar beni yoğurdu. İnsanların çeşitliliği, hikâyeleri, dertleri, tebessümleri... Bana yeni bir bakış, yeni bir yürek verdi. Ve fark ettim ki: Güzellik, herkesin görebileceği bir şey değilmiş. Kültür, derinlik, anlayış... devamlı bir arayışla geliyor insana.

Şu an bana ne söyleniyor? Allah’tan gelen mesaj ne? Dinliyorum. Duygularımı bastırmadan ama körüklemeden...

Sana kırgın değilim blogcum. Dedikodulara meze edilmek beni değersizleştirmiyor. Bu başkalarının basitliği. Ben hata yaparsam, ip boynuma geçsin, razıyım. Zaten geçecek; razı olmasam da. O yüzden hep dua ediyorum: Kötülüğü iyilikle örtecek bir güç ver Allah’ım. Daha çok sadaka, daha çok güler yüz, daha çok işitme kabiliyeti...

Çünkü evet, insan derin sudan korkuyor. Biz de bazen ürkütüyoruz kalabalığı. Zamanla gelen bir netlik var. Her akşam yatağa yatarken, "Bugün ne yaptım?" diye düşünmeden hayattan geçiyorsun. İlmek ilmek eksiliyorsun pek farkında olmadan. Oysa yaşam, bir arayış.

Bazı hikâyeler bitmeli blogcum. Bunu biliyorum. Ben birkaç pencere açtım. Şimdi bilmiyorum, kanatlarım hangi pencereye çırpınacak. Ama bildiğim tek şey şu: Karanlıkta, çaresizlikte bırakılmayacağım.

Allah’tan yardım talebiyle…

Şeyma