Yine dene yine yenil/yine dene bu sefer yen

 Sevgili blogcum,

Tatlı tatlı konuşmanın getirdiği o hali seviyorum. Hani sanki içimde daimi bir hanımefendi çizgisi var da, asla o çizgiden çıkmıyormuşum gibi bir his. Yine de azıcık sinirlenip, azıcık şikâyet etmeye hakkım olsun istiyorum.

Bu meselede neden bu kadar hayal kırıklığına uğradım, inan olsun bilmiyorum. Çünkü mümkünmüş gibi gelmişti. Diğerleri değil miydi? Demek ki bu kadar değilmiş. Neyse… “kendimi fazla kaptırmadım” dediğim yerlerde bile aslında ne kadar kaptırdığımı fark ediyorum.

Beni sevmenizi istemedim sizden.

Böyle şeyler istenmez.

En çok da kendi hikâyelerimden biliyorum bunu.

Bir dizide adam kadına “Birazcık da olsa beni sevemez misin?” diyordu.

Hayır. Belki de evet.

İnsan tanımadığı birini sevemiyor işte.

Kafasında yarattığı bir ideal kadın oluyor sadece.

Gümbür gümbür yaşayan bir kadın, ürkütücü geliyor onlara.

Oysa hayat fışkırıyor oradan, yeryüzüne.

Yine de bir şey diyeyim: hayatın öteki yakasında el üstünde tutuluyorum.

Ve gerçekten… pişman olunmasını istemiyorum.

Benden yana hiçbir düşünceniz olmasın istiyorum.

Çünkü ben böyleyim; sevilmediğim yerde kalmak istemiyorum.

Bu kadar incinecek ne vardı, diye soruyorum bazen kendime.

Belki de hiç.

Ama yine de kaybolmak istemiyorum.

Kendi hayatımın güzelliği beni mest ediyor.

Üzülmenin de durak yerleri var.

Ve belki de bu durakta, üzülmeyi terk ediyorum.

Sana kırgın değilim.

Beni görmezden gelebilirsin. Böyle güzel.

Dahil olmadığımız güvenli hayatlarda yolumuzu bulacağız böylece.

Ümitle...

Şeyma