Bıraktıklarım-2

Sevgili blogcum,

Rahatsız olduğum şeylerden rahatsız değilmişim gibi davranmayı bıraktım. 

Sezgilerime güvenmemeyi bıraktım. 

Yaşımı bir günah gibi taşımayı bıraktım. (Canım yaşım)

Medeni durumumu bir eziklik gibi görmeyi bıraktım.

Eşin, çocuğun veya herhangi bir çokluğun yalnızlık giderici bir merhem olduğuna inanmayı bıraktım.

Bazı sığ suların derinleşebileceğine olan inancımı bıraktım. 

Bazı insanları aklamayı bıraktım.

Fiziksel acı çekerken malıma gelen zarara üzülmeyi bıraktım. 

Kendimi birilerini sevmeye, hoş görmeye zorlamayı bıraktım.

İnsanların içerisindeki bir kırtık iyiliği bulmak için bin parçaya bölünmeyi bıraktım.

Beni değerlendirme hakkını gören, duyguma, davranışıma el uzatan insanlara hak etmedikleri hoşlukta davranmayı bıraktım.

Kendim olmadığım ortamlarda bulunmayı bıraktım. 

Bu çok oluyor gerçi ama yalnız kalmayım diye bir şeylere tahammül etmeyi bıraktım. 

Gözümde büyüttüğüm kişileri gördükten sonra gözümde büyütmeyi bıraktım.

İnsanın insan olduğunu unutuyorum çok hayran olduğum kişiler söz konusu olunca, insanı insan olarak görmemeyi bıraktım. 

İdealleştirdiğim dostu bıraktım. Eşi bıraktım.  Çocuğu bıraktım. Hatta idealleştirdiğim hayatı bıraktım. 

Standart ve olması gerekene olan inancımı bıraktım.

Kadere iman ediyorum derken dilim ediyor kalbim etmiyormuş, ben o kalbimin de bir parçasını bıraktım blogcum. Niyet tümüne.

Emeğime sahip çıkmamayı bıraktım. 

Ben o okulları,kitapları okudum, ben o yolları yürüdüm, ben o memleketlere gittim, ben o insanlarla tanıştım. Kendimi olduğum gibi görmemeyi bıraktım. 

Olacak bence.

Samimiyetle...

Şeyma