Allah'a Kulluktan Başka Bir Özgürlük Yok

Sevgili blogcum,

Şimdi içimdekileri bir bir dökeyim de kurtulayım. Beni anlamadığını biliyordum. Beni anlaması için bu olay bir parça vesile oldu. Yine de bazı şeyler can sıkıcı. Görmezden gelinmiş hissediyorum. Sonra kendime soruyorum: bu neyi değiştirir? Beni biri, ikisi, üçü ya da beşi görmezden gelse ne olur? Hiçbir şey. Evet, açık ara hiçbir şey. İsterdim ki verilen sözler tutulsun. İsterdim ki bazı şeylerin arkasında durulsun.

Yalan yok, bazen ben de arayacağım deyip canım istemediği için ama böyle etimden et çekilmişçesine o iş bana ıstırap verdiği için aramıyorum.

Bana bir kere bile “Nasılsın?” diye sormaması mesele değildi. Ben de ona sormadım. Fakat en küçük negatif -ki ona göre negatif gelen- şeyde bana akıl vermeleri yok mu? Zerre ilgilenmeyeceği şikayetleri duymak istediğini düşündüm hep. Bir insan herkese iyi, size kötü gelebilir. Bir insanın kötülük yapması onu topyekun kötü yapmaz belki ama birinin bana zarar vermesini engellemek için depresyona girmeyi veya bıçaklanmayı beklemeyeceğim. Aynı şey çünkü.

Benim peşimden koş, demedim. Ben iletişim insanıyım. Yolu beraber yürümeyi hep sevdim. Beni boğma, bunaltma ama kal. Böylesi de mümkün bir seçimdir, bil isterim.

Halbuki biraz sahici teselli… “Senden kıymetli mi? Canın sağ olsun,” denilse, buruk da olsa içim rahatlardı. Öneri istemedim. Herkes de her şeyin uzmanı. Mükemmel yaşıyor çünkü. Nedense senin bütün hikayelerinde başkaları suçlu. Hiçbir şeyde payın yok. Biraz belki düşünülmesi gereken bir şeydir bu. 

Çok mu kırılıyorum acaba, dedim. Söyle içindeki kızgın türküyü. Duyulsun. Öyle olmuyor; sonrasında önemsemeyeceğimiz şeyler. 

Şöyle demiştim o seferinde: “Bir dakika ya, benim zaten bir hayatım var. Kendime bir hayat aramıyorum. Öyleyse ne bu dağdağa? Bu sisin açılmasını engelleyen ne?”

Boğazımda duran seçilmemişlik düğümü. İstenmemişlik. Hani ben istemesem o istenmişliği de yerle bir etmeyecekmişim gibi. Çocukça bir içlenme hali. Geç git işte.  

Bir şey diyeyim mi? Saplanıp kaldığım her yerden beni çıkaran güç…

Bir kıyafet birkaç kıyafeti leke yaptı. Mesele çamaşır da değil, leke de.

Bu çitilenip de çıkmayan iz kimin?

Gördük ki zamanla alışamayacağı şeyler de var insanın.

Ümitle,

Şeyma