Kafamdaki Sesle Savaş

 Sevgili blogcum,

Herkes yalancı, pislik ve mikrop.

Herkes değil tamam sen, ben, o hariç.

Ben de bazen yoldan çıkıyorum yalan yok. Kendime yine de fazla yüklenmeyeceğim.

Neyse ama ilerliyorum tamam mı adım adım. Step by step.

Ne yapalım abi emeklemeden koşalım mı? Koşulmuyor işte. Halbuki ben bugün algoritma çalışacaktım.

Sektör mü değiştirsem acaba diyorum. Orada sıkıcı kardeşim, burada sıkıcı. Çok farklı sanki. Daha mesut günler böyle aranmıyor blogcum. Aransa bile bulunamıyor mu demeliyim. Halbuki ben mutluydum. Ihlamurumu içiyordum. Günbatımında koşuyordum. İnsanlar neden bu kadar canıma dokunur oldu benim bilmiyorum. İnsanları koparıp içimden sallaya sallaya atmak istiyorum.

Sonra işte ben evlenmek istemiyorum. İstemiyorum yani ne yapayım. Zorla kendimi bir şeyleri ister hale mi getireyim. Açık da değilmişim bu mevzuya. Belki bir süre daha olmam. Buna da canımı sıkmayacağım. Ama şu kurumda bekarım diye sekiz yüz elli yere gönderilmemi protesto etmek istiyorum. O mikropların da umarım ellerine ayaklarına dolaşır oyunları. Buraya da yazıyorum en büyüğünden en küçüğüne buna sesini çıkarmayan insanlara hakkımı zinhar helal etmiyorum. Etmeyeceğim. Her birinizle ama burada ama ahirette yüzleşeceğiz. Önce burada olması için çalışmalar yürütüyorum, bekleyin.

İyi niyet abidesi düz insan. Sus konuşma rica ediyorum. Zaten canım sıkkın. Canımı sıktım sabahları ılık suya karıştırıp içiyorum. Akıllı saat mi alsam acaba. Banka arıyor limitini artıralım. Zıkkım. Beni bir sal kardeşim. Daha ne kadar artıracaksın limiti. Arşa kadar mı artıracaksın olmayan paralarımı bana harcatmak için ne türlü tuzaklar kuracaksın. İki taksit yaptık diye kapitalizmin köpeği olmadık elhamdülillah. Bırak peşimi artık. Akıllı saat de almıyorum kitap da. Bir süre yani şu işler bir düzelsin. Belki dua edersiniz de dengemi bulabilirim.

Bugün koşmadım koşsaydım keşke vakit olmadı. Kendimi zar zor ikna ettim. Dışarı çıktım ama nasıl zor nasıl zor. İyi saatte olsunlar mı bir şeyler geliyordu. Tövbe ya Rabbim ya. Neymiş çok zekiymişim. Zeki olsam senin karşında oturur muydum acaba soruyorum. Zeka fışkırsam bile yapacak da bir şey yok. Neymiş de düşmüşüm de mızıklanmamışım. Ne yapayım adam yaşlı omuzlarına kapanıp mı ağlayayım, ambulans mı çağırayım. Sinek gibi yapıştırmışsın beni yere. Gerçi vücudumdan çok ruhum hasar aldı. Ulan dedim ben neden kendimi düşünmedim. Neden neden neden? Bu hikaye nerede başladı? Nerede biter? İşte burada.

Metanetle...

Ş.