Başka Bir Osman'a Veda

Sevgili blogcum,

Osman kılıcını bulamamış. Onunki peygamber kılıcı. Çiçek. Benim de bir kılıcım var. Çiçek değil. Bazen yel değirmenlerinin yanından geçerken kılıcım yanımda olsa keşke diyorum. Deli gibi koşup öyle karşısında durmak istiyorum. İnsan bazen garip şeyler isteyebilir. Alınmayın ama normal sandığınız şeyler çoğu insan için halihazırda garip bile olabilir. Hala Don Kişot'u okumadım. İki cilt. Kelimeler ve Şeyler de özel bölümü bile var. 

Bu kitabı(bir Güray Süngü kitabıydı) yanımda İskenderun'a kadar götürdüm. Bitmesin diye on gün falan okumadım. Biterse de tutunacak bir şeyim kalmazsa diye. Bitirmem gereken şeyler olmayınca canavara dönüşecekmişim gibi bir his. Bitiremedim. Bir ay geçti. Bir sürü kitap bitirdim. Üç beş yedi bilemiyorum. Bu bir türlü bitmedi. Beni güldüren kitaplar vardı. Ağlatan. Ciğerimi söken. Onca şeyden sonra kaldıysa tabi. Neyse Merve'yle okuyorduk. Merve sonra tutundu. Dedim ben de tutunayım. Bir Osman'ın hikayesi de böylece bitti.

Bu arada ciğer öyle kolay biten bir şey değil. Bazı hikayeler sadece yeniden yeniden yaşanıyor. Yine de her birinde eşsiz bir parça var. Müthiş hisliyim.  Bundan eskiden utanırdım. Ne varsa sanki. Sünger olmak hoşuma gitmedi. Taş olmak istiyorum. Vurulan her darbe geri dönsün. Harika.

Benimle ilgili olmayan bütün o şeyler için. Biliyorum ki ben o kuyudan çıkarıldım.  Biliyorum ki hep başka başka kuyular olacak. Başka Yusuf lara başka Yakup lar ağlayacak. Başka başka kişilerin başka başka yıldızları gökyüzünde parlayacak. Biz de kendi hikayemizi kendi mürekkebimizle yazacağız işte. Kendi kamışımıza kendi nefesimizi üfleyerek söyleyeceğiz şarkımızı. 

Asla gençlerin sıklıkla kullandığı bir kelimedir, diyor şu an okuduğum kitapta. İnsanın müthiş dönüşümünden henüz payını almamış genç dimağlar için çarpıcı bir kelime. Asla yapmam dediğini yaptırıyor hayat. Yapamam dediğin şeyler için bakmışsın başı çekiyorsun. Bazen böyle iki yalan arası lokum niyetine iyi niyet ekiyorum. Fazla bir şey için değil be Osman sadece kendimi muhafaza ediyorum.

Okuduğum kitapta (Sissoylu Matem Bantları) bir karakter ikinci kez evlendiği için tecrübeli olduğunu söylüyor. Diğer karakter de o iş öyle değil diyor ve aşağıdaki cümleyi kuruyor:

"Çünkü tecrübelerime göre evlilik, insanın yaptıkça beceremediği bir şey. Bir de yaşamak var tabi."

İnsanın yaptıkça beceremediği bir şey olarak, yaşamak. Sevgili blogcum insan yaşayarak yaşayamamayı nasıl öğrenebilir hayret ediyorum. Göğsümde bir mengene var sıkıştıkça sıkışıyor.

Sonra sanayinin önünden geçiyorum. Acaba şu nargileci de hayatın anlamını arıyor mu, diyorum. Şu Terzi İbo mesela hayatının anlamını buldu mu acaba? 

Yine de seviyorum ulan. Böyle dolu dolu. Çiğ ve çıplak. İşte o kadar. İtekleyemezseniz beni o uçurumdan. Uçurum çünkü benim. Uçurum benim gözyaşlarımdır Osman. Düşeni boğar. Düşün ki ben kaç boğulmak sonra hala hayattayım. 

Sana şov yapmak istemem. Ama bilirsin bazen elimde değil tutamıyorum kendimi. İnanamayacağım kadar masum hayatlar tanıyorum. Kendimi kamburu çıkmış bir ihtiyarın emekleri kadar boşuna hissetmemek için her nefesimi değil ama bazı nefeslerimi düşünerek alıyorum. Seni de gün aşırı kendine yaptığın bütün zulümler için tövbeye davet ediyorum. Sen olmayan birisin Osman, seni varlığın ateşli çemberini çağırıyorum. 

Samimiyetle...

Şeyma