Ümitvar Olmak Üzerine Bir Gayret Denemesi

Sevgili çitlembiğim,

Sen üstünü örttün diye sorunlar ortadan kalkmıyor. Kurşun yemişsin bana bir şey olmadı diyorsun. Bir daha bir daha bir daha aynı şeyler. Akıllanmanı tavsiye ederim. Bunca iptidai olmana rağmen de saf kalan bir yanlarının olması ilginç geliyor. Galiba insanın biraz ondan biraz bundan olmasına alışamıyorum.

Neyse ne diyeceğim bak sen bana iyi davranınca iyi bir şeyler yapmışım gibi geliyor. Ne bileyim bir yetimin başını okşamışım, bir kuşun akşam rızkını çoğaltmışım, çorak bir toprağı ıslatmışım gibi. Öyle bir his. 

Zamanla saplanıyorum tarihin sallanan zeminine. Böyle gelip gelip gitmeler. İğreti bir duruş. Ve ilelebet samimiyet. Pek öyle değil ama neyse. Durduramıyorum. Zaman beni çarpıp yere atınca. Eski Türk filmlerinde dudağının kenarından kan damlayan kadınlar.  Hayat epey ıslak ve kan kokulu. Zamanla anlıyorum.  

Sonra sonra aklıma geliyor neden diye sormak. Neden diyorum izin verdim bunca eziyete.  Aklımın yayı gerilene kadar bekliyor gibiyim. Benimle uğraşmayın gerilip gerilip hızlı çarpıyorum. Evvelden peşin peşin üzüldüğüm için de zerre keder dokunmuyor üstüme. Tüy gibi hafifliyorum.  Şak şak. Bitti gitti. 

Ömrümü bir teker gibi bayır aşağı yuvarlıyorum. Güzel gidiyor. 4 ayrı renkli kalemle altını çiziyorum, fikirlerimi yazıyorum. Fikirlerim çok önemliymiş gibi. Müthiş deruni sohbetler edebilmeyi umduğum bir gruba dahil oluyorum. Bakarsın 3 dil bile öğrenirim, 7 kıtaya dağılırım. 7 bölgeye dağılmamışsın ne 7 kıtası deme. Olur mu olur. Sana ne kardeşim. Hayallerimi bloke etmemeni rica ediyorum. 

Ümitle.

Şeyma