Zor Yazılan Bir Yazı

 Selam blogcum,

Yine ben.  Duygular çok değişken gerçekten. Biraz daha yakından bakalım. Şimdi o kişi olmadığım kaç yazı vardır? Kaçı benim içimi gösteriyor? Kaçında Şeyma'yı yüzde kaç tanımış olabilirsiniz?

Gerçekten değer verdiğim şeyler var. Çok var. Kendimin değerini anladığım gibi, insanların da değerini nispeten anlıyorum. Arkadaşlar içimizdeki ahlak, edep, genel tutum dediğimiz şeyleri dengede tutabilmek o kadar zor ki. Patavatsız bir şekilde konuşmak,suçlamak, onun bunun eksiğiyle uğraşmak kolay. Görmezden gelmek zor. Arkanı dönmek zor. Bilsen de susmak zor. Ama güzel olan bu.

Biraz dünya merakı, insanları dert edinme, ne bileyim sadaka verelim, birilerinin elinden tutalım.

Benim içime bir ateş düştü blogcum. Derlerdi inanmazdım. Hasret içimi kavuruyor. Öyle böyle değil. Üç ay kendinize gelemezsiniz dediler. Üç yıl gelmesem şikayetçi değilim. Daha çok o hale girmeyi o kadar çok istiyorum ki. 

Bir videoda 30'larımda 50 yaşında nasıl olurum diye düşünürdüm ve gözümü kırptım 50 yaşındayım, diyor kadın. O kadar haklı ki. Günler dört nala geçiyor. Geriye ne kaldı diyorum ben, geriye ne kaldı. Ramazandan geriye ne kaldı  mesela? Unvanım olmasa, eşim dostum olmasa benden geriye ne kaldı? Üç beş yıl önce olsa hiç derdim, bu soruya. Şimdi değil. Şimdi kul kaldı. Aciz, eksik, belki gerçekten hiçe yakın ama kul işte. Sadece Allah'a kul. Paraya, pula, kula kul değil. Bunun için çabalıyor. Dua ediyor. Ömrüm yeter mi bilmiyorum 50'ye ama samimi bir kul olmak istiyorum. Benim de hedefim bu. Allah'tan razı olmak, Allah’ın razı olduğu olmak. Çok zor. Gücümüz yettiği kadar. Güç isteyerek. Kolaylaşsın dileyerek. 

Samimiyetle...

Şeyma