Bir Yıl Süren Ocak Sonrası Şubatın Gelişi

 Sevgili blogcum,

Bir şubat yazısının vakti gelmiş. Nedendir bilmiyorum uzuncadır taslakta yazı biriktiriyorum. Sonra hiçbirini yayınlamak içimden gelmiyor. İçimden gelmeyen pek çok şey var. Bazen düşüncelerim epey mantıklı oluyor. Yani demek istediğim zaten mantıklı biriyim ama sebepleri ile beraber mantıklı geliyor. Topyekun. Evet bu mantıklı böyle davranmam ve hissetmem gerekir ama böyle olması da normal. Çünkü bunlar bunlar yüzünden gibi. Bazen kafamda konuşan ben miyim yoksa canım T. Ablam mi bilemiyorum. Bu anlar hoşuma gidiyor. Umarım bu anlar çoğalır. O zaman kendimi suçlayan yanlarımı başka işler için  kullanabilirim.

 Kendimi hiç tanımadığım bir insanla bir aydan fazla kaldığım için tebrik edebilirim.  Eskiden evim olan yere görev için gelmeme rağmen burda bu kadar yalnız vakit geçireceğimi tahmin etmemiştim açıkçası. Sanki beni bir süzgeçten geçirmişler de pütürcüklerim süzgecin üzerinde kalmış gibi. Hala bir sürü pütürcüklerim var ama büyük delikli kevgiri geçmişim gibi. Kendini aramak. Bağlarını başka türlü kurmak. Güzelmiş enikonu yaşamak. Demiştik değil mi yine diyelim olsun. Şimdi başkalarına da ilham olabileceğimi hissediyorum. Bir ihtimal. Daha yolumuz var ama epey var. Bekleriz. Sabırla ve emek vererek. 

Bazen bilmiyorum bir yerlerden öfke gelip çörekleniyor.  Halbuki defterler kapatılmış. Defterler açılmış. Defterlerce yazılar yazılmış. Hem mecazen hem gerçekten. O yüzden bir bardak suyla onca mürekkebi dağıtmak için gelen öfke dalgalarını artık dikkate almıyorum. Olabilir. Onlar öyle düşünmüş hayal etmis olabilir. Ben hepsinin dışındayım. Ayrıca kimsenin düşüncelerine hükmedemem.  Kendiminkilerde bile cüzi bir iradem varken üstelik. 

İşte öyle. Kısa bir şubata giriş olsun. 

Sevgiyle.