Haftalar Geçerken

 Sevgili blogcum,

Abartmışım. 

Hem de baştan aşağı her şeyi. 

İnsanlar katman katmanmış.  Bize gösterdikleri sadece dış kabuklarıymış.  İçlerindeki diğer insanlar başka kimseler olabilirmiş. 

Ayrıca ben kendim de katman katmanmışım. Beni görenler de bir bütün olarak görmüyormuş beni. Ben ne kadar istersem o kadar biliyormuş. Çok az kadar yani. Minnacık. Evet nasıl bilirdiniz sorusunun cevabına bilmezdik diyebilirsiniz. 

Sonra başka yerde başka insanlar olabilirmiş insanlar. Bazı insanlar kaybolmuş blogcum. Yoklarmış. Kendi kulelerinde başkalarının hayalleriyle yaşarken yorulmuş onlar işte. O yüzden beş karış asıkmış suratları. Bu haksızlık, bu haksızlık diyen seslerini kendileri duymamış önce. Başkalarına da duyuramamışlar bu yüzden. Kendilerine haksızlık etmişler. Yazıkmış blogcum tüh vahmış.  Ama ne yapabiliriz ki. Kimsenin bizi sevmesini beklemeden kendimizi sevemiyorsak, hiç olmazsa orda bir varlık kazanmak için uğraşmıyorsak beriki bize ne yapsın. Başkasının eliyle benim bağım düzelmiyor. Bu bağın dikeni de benim gülü de. Bu yerin bağbanı benim blogcum. Derilen mahsulün sorumlusu benim. 

Ayrıca kimsenin umrunda değilmişiz. Herkesin spot ışığı kendineymiş. Beni bilemezlermiş. Çok da önemli değilmişim ama müthiş önemliymişim.  Öyle bir şeyler. 

İnsanın gündemi beş dakikada değişebilirmiş.  Allah dert verip derman aratmasınmış blogcum. Yine de başka insanların galeyanına gelmemeliymişim.  Gereksiz insanların beni üzmesine izin vermemeliymişim.  Öyleymiş. Çünkü benim gözyaşlarım kıymetli. Evet. Yine de bu kadar başım ağrırken, düşünüp dururken. Bunu yapmaya gerçekten hakkım var mı? Varsa neden bunca zamandır yoktu? Neden insanlar böyleler? Neden ben hala incinmekten korkuyorum? Onlar kim? Evet bu kişisel bir reaksiyon değil. Beni ilgilendirmiyor da. Ama ben iyi değilim. İyi olmama hakkım yok mu? Var. 

Yo-rul-dum arkadaşlar. Çok yoruldum. Bilmem anlatabiliyor muyum? Benim peşime düşmeleri neyi değiştirecek. Bana ne olabilir? Neden bu kadar üzgünüm. 

Kimsenin anlamadığı şeyler. Biliyor musun iyi ki beni düzgünce yönlendirecek biri var. Tabiki ölmezdim ama gerçekten birbirimizi habire çarpıtıyoruz. Saçma sapan düşüncelerimize mantıklı yönler yumurtluyoruz bir de. Yok artık yani. Yuh.

Stresle başa çıkma yöntemleri. Hayata karış. Ağla. Ağlamak geçmiyor blogcum. Bayağı hırpalandım.  

Napsak ki ya? Bir çaresi bulunur mu acaba yeniden yaşamanın? 

Insallah bulunur. İyice dellenme geliyor bana. 

Allah'ım sanki dünyanın sonu. Çek ipi gitsin yahu ne olabilir? Hiç. Başım ağrıyor doktor başım çok ağrıyor. Ben gitmek istiyorum. Yapmak istemiyorum falan. Peki sebebi ne sebebi ne? Dur bakalım belki bir yol bulurum. Allah'ım güzel insanlar çıkar karşıma.  Amin.