Onsekiz Şubat

 Sevgili blogcum,

Sabah yazarken aklımda olmayan bir düşünce geldi aklıma. Acaba kendimi mi kandırıyorum? Çünkü müthiş iyi hissediyorum. Bu normal mi? Sanırım bütün hikaye benimle ilgiliymiş. Benim tekamül yolculuğumun bir parçası olarak bakıyorum olaylara. Her şey benimle ilgili gibi kibirli bir düşünce değil bu. Hepimizin hayatında ayrı ayrı her şey bizimle ilgili orası ayrı tabi. Herkes biricik ve herkesin hikayesi mühim. Benim hikayemde bu yaşadıklarım ne gibi bir yere sahip düşündüm.  Yeni gittiğim şehirden buraya gelmem. İnsanlarla olan muhabbetlerim.  Bitmek bilmez dedikodu kazanları. Ve hisler karmaşası. 

Gerçekten yorulduğum bir iki mesele var. Ama bugün kafede tek başıma oturup kitabımı okurken anda kalmam hiç zor olmadı. Çalan müzikten haz duyabildim. Okuduklarımdan.  Yolda yetişmek için koşturmaktan. Bu yüzden yaşamaksa yaşamak. Ağlamaksa ağlamak blogcum hayat güzel. Serçeler, güvercinler ve sallanarak yürümek. 

Zaman zaman insanlara sövdüğümüz anlar da oluyor. Ne yapalım blogcum her vakit sevgi kelebeği olamıyoruz. Ama şu an için şükür. Nefes için, hikmet için, göz için, görüş için. 

Yine diyorum podcast ler bana iyi geliyor. T. Hocamı saymıyorum bile. Beni zorlamasa bunu asla yapamazdım. Asla demeyim de yüksek ihtimalle. İnsanlara garip geliyorum ama. Diyorum ki Allah bizi hazırlıyor bir şeylere. Bu yaşadıklarımın hepsi bir adım. Bunu T. Hocam da demişti. Ben de zaman zaman düşünürdüm. Tevafuk. Gerçekten diyorum seviye seviye bir şeyler ilerliyor. Yine de büyük imtihanlarla imtihan etme ya Rabbim diye dua ediyoruz orası ayrı.

Koştururken neşelendim.  Ne bileyim ya insanlar beni saftirik falan sanıyor. Komik. İnancı anlayamayanlar var. Hayat nedir diye sorsan cevap veremeyecek olanlar. Diyorsun ki mesela dil öğreniyorsun, niye? E herkes öğreniyor. Vakit geçsin. Yurtdışına gidelim bilmem ne. E sonra? Sonrası yok bu kadar. İnsan görmekten murat da sadece insan görmek. İnsan görelim, kendimizi görelim, bilelim, tanıyalım değil. Kendiyle ilişiğini kesmiş insanların başkasıyla ilişik kurması da pek mümkün görünmüyor. Belki bir yerde kilitler açılır. Kapalı kapılar. Belki bir hareketle yanar ışıklar kim bilir. Açılmazsa kurdukları ilişkiler ihtiyaçlar hiyerarşisinde neye karşılık gelirse artık. Yaşasınlar bakalım. İçi sönmüş bir şeylerin. Benim içim kıpır kıpır.  Biraz mizaç galiba. 

Kimseyi kırmak istemedim. İstemem. Benim ömrüm bir arayış, bir çırpınış. Bu dünyada ufaktan bir hoş seda bırakmaktan gayri bir hedefim yok. Bu zor iş ama. Bir ömrü ilmek ilmek işlemek. Olur olmaz nasiptir. Gayret bizden tevfik Allah'tan sonuçta. Ben buna inanıyorum. Dileriz ömrümüz bir güncük de olsa hayırlı amel yönünden bereketli olur. Ömrümü bereketli kıl Allah'ım ve bağışla bizi. Elimizi, dilimizi, Tanrım, bağışla bizi. 

Rahmetli Mevlana İdris ne güzel yazmış. 

Sevgiyle.

Şeyma