Onyedi Şubat

 Sevgili blogcum,

İnsanın garip bir devinimi var yazmıştım deftere. Gerçekten öyle. Tamamen teslim oldum. Çünkü böyle olması gerekiyor. Şu halimi daha çok seviyorum. Biliyorum ki Allah benim için iyi olanı benden daha iyi biliyor. 

İnsanlara bu teslimiyetim garip geliyor. Onları anlıyorum. Benim yürüdüğüm bu uzun yol harika. Şimdi hikayeler dinleyebilirim. Hikayeler anlatabilirim. Kuşları, böcekleri ve bütün her şeyi dinleyebilirim. Fakat bunun ardındaki güzelliği düşünmeden yapamam bunu. Bana neden bu gösterildi Allah'ım? Neden ben bu sınavdan geçirildim?

Biliyorum beni layık gördüğün yer benim kendimi layık gördüğüm yerden kat kat yüksekte Allah'ım. Çünkü ne zaman düşsem, sırtımı dönsem sana bırakmadın beni. Ben şimdi yine acizim. Yüreğimdeki yükü yalnız sana bırakıyorum. 

İnsanın garip bir algısı  var. Bu hiçbir şeyi değiştirmez. Ben güzelin güzel olduğunu biliyorum. Ve Allah'ım beni çekip çıkardığın sayısız kuyu var. Beni bu kuyudan da çıkaracağını biliyorum.  

Ben blogcum yaşamayı çok seviyorum. Yüzüme serin havanın vurmasını, bebekleri ve de kibar insanları. 

İyiki varız blogcum. 

Sevgiyle...