İyi Olana Kadar

 Sevgili blogcum,

İyileşene kadar yoğun yazmaya karar verdim. Böyle kararlar almam insanları urkutebilir. Fakat minicik rüzgarda yel alıyor insanlar. Ne yapalım ölelim mi?

Ona biz karar veremiyoruz maalesef. 

Bir süredir hayatımda bir çatlak var. Nasıl desem, döndüm ama dönemedim gibi. Gitmek istiyorum ama gidemiyorum da. Aylar var ki bu hissiyat geçmedi. Kıyafet yığınları zihnimi temsil ediyor. Lavabolarda biriken bulaşıklar. Şu camlar için bir bahar temizliği. 

Bulaşık makinesini de tamir ettirmeye karar verdik ama ben galiba cayacağım. Kararlarımı bu şekilde vermeyi bırakmam lazım. Ey insanlık tek seferde. Hadi bakalım.

Yapamadık blogcum olmadı. İkna oldum. Sonra ikna oluşlarımı düşünüp vazgeçtim. Ben de biraz böyleyim. İlk evetlerim sonradan hayıra dönüşüyor. 

Bakma öyle kollarımı sıvayıp girdiğim bu işe. Yolun yarısında ay imdat diyebilirdim.  Keyif almıyorsam, bir parça da olsa bir tat almıyorsam yaşamak niye? Ben de kapıyı açıp kendimi rüzgara bırakabilirdim.  Ey korku, böylesine kuşatan ruhumu. Seni nasıl yendim? 

Arkadaşlarım acayip cesur olduğumu düşünüyor. Hayat uzun süreli tereddütler için kısa. Kendim kesebilsem inan olsun keserdim. Fakat makas bir kere senin eline geçti. Beni kesmen için yalvartmadan şu incecik ipi kesiversen ölmezdin.  Kaldı ki çekince de koptu bak. Ne geçti eline? Hiç. 

O kadar beklediğim gün artık beklememeye karar verdim. İstenince her şey yapılıyor. Bu bir önem sıralaması. Eğer evi düzenlemek öncelikliyse buluşmamızı iptal edebiliriz. Ya da başka herhangi biriyle konuşmanız öncelikliyse. İki adım yolu gelemeyecek kadar meşgul olabilirsiniz. Öyleyse beni de getirtmeyin. Çünkü gerçekten ah ediyorum içimde. Elimde değil. İnciniyorum ve sonra yapılan her şey o incinen yere dokunuyor. O ezik, çürümüş yere. Kırık bir parmağa pamukla dokunsan da acıyor işte. Bilmem anlatabildim mi? 

Güneş stor perdenin arasından sızarak beni gıdıklıyor. Okuduğum bir şiirde serçeler hala çılgın, diyordu şair. Galiba ben de hala öyleyim.

Samimiyetle...

Şeyma