Yeniden, Sessizce, Kendimce

 Sevgili blogcum,

Yas dönemine dair aşamaları inceledim: inkâr, öfke, pazarlık, depresyon, kabullenme.Yas, yalnızca birinin ölümüne üzülmekten ibaret değil.Hayatımızda farklı şekillerde yaşadığımız pek çok kayıp var.Bir ilişki, bir hayal, bir dostluk ya da çok değer verilen bir eşya…Bunların her biri insanın içinde bir boşluk bırakabilir. Her biri ayrı ayrı yas gerektirebilir.

Ben de kendimi öfke aşamasındayken yakaladım. Ama duygumun adını koymakta zorlandım. Belki hormonlarımın etkisiydi, belki başka bir şey. Gerçekten öfkelenecek kadar önemsiyor muydum, emin değildim.

Bugün baktığımda şunu görüyorum:

Hayır, artık bana gösterilmeyen hiçbir şeyi hayal gücümle yüceltmiyorum.Karşımdaki bana ne verdiyse, yalnızca onu alıyorum. Yine de içimde bir soru kımıldanıyor:

Acaba hâlâ inkâr mı ediyorum?

İnsanın içinde olgunlaşan bir yanın olması güzel bir şey. Artık bir yetişkinim. Ne küserim ne de yapılanı sineye çekerim. Kalmak istemeyeni tutmam, kalmayı seçmeyenle bağ kurmam.

Bağımsız yaşamanın aslında ne kadar kıymetli olduğunu yeni fark ediyorum. Kurdun dişine bir kez kan değdi. Artık geri dönüş yok.

Üstelik bağımlı olmak, insanın kulluğunu zedeleyen bir şeymiş.Şimdi kendime daha net sorular soruyorum:

Kuralları kim koyuyor?

Kimi memnun etmeye çalışıyorum?

Kimin mutluluğu benimkinden önemli hâle geldi?

Kimi üzmekten bu kadar korkuyorum?

Bu seni de başka bir yere götürmüyor mu?

Beni götürüyor.

Benim için kural koyan tek makam var: Allah. Razı etmeye çalıştığım, hoşnut olmadığında yüreğimi daraltan tek varlık. Ben yokken de vardı. Beni var eden ve başkaları yokken de var etmeye devam edecek olan yalnızca O.

Sevdiklerimi mutlu etmek isterim. Kimseyi kırmak istemem. Fakat bu istek, kendimi yok saydığım bir alışkanlığa dönüştüyse, orada durup bakmam gerekir.

İnsanların birbirine ettiği zulmü konuşuyoruz, peki ya kendimize ettiğimiz?

Birini sürekli aramak zorunda kalmak, hesap vermeye zorlanmak, susturulmak…

Bunların hepsi bir çeşit zulüm değil mi?

Eğer adınız zalimlerin arasında geçsin istemiyorsanız, uzaklaşmanız gereken yerler olabilir.

Kendinize ettiğiniz zulmün hesabı sorulmayacak mı sanıyorsunuz?

En yakınınıza ettiğiniz haksızlıklar karşılıksız mı kalacak sanıyorsunuz?

Bu çok büyük bir yanılgı.

Yine de…

Tövbe.

Tövbe ama nasıl?

Gerçek bir tövbe.

Yeni baştan. En baştan.

Beni bağladığınız bu düğüm, kolumu koparsa da ben özgür kalacağım.

Benim kul olduğum yer belli.

Bazı insanların anlamadığı şeyleri küçümsediğini fark ediyorum.

Bu radar gibi çalışan yanım bazen beni gerçekten yoruyor.

Bir bakıştan, bir duruştan, bir gülüşten, hatta bir gülemeyişten pek çok anlam çıkarabiliyorum.

Ve hayır, bunlar hayal ürünü değil.

Gerçek.

Net.

Manipülasyona kapalı şeyler.

Yani  kendimden eminim. 

Geriye kalanlar pozlar ve hikayeler. Gerçeğe yakınlığı tartışılması gereken hikayeler. 

Bana gelince artık sana gelmiyorum. İçimde bahçeler var blogcum kimsenin bilmediği. Dingin ve heyecanlı başlangıçlar istiyorum. Güzel insanlarla güzel bağlar kurmak istiyorum. 

Bir duayı içimde santim santim büyütüyorum. 

Şükürle...

Şeyma