Eşik-Minnak Öykü

Zilin sesi birkaç kez  havada çınladı. Sanki dokunsanız o bilindik notalara dokunacakmışsınız hissi asılı kaldı. Kapının ardındaki hareketlilik belirtileri birkaç saniye sonra duyuldu. Bir çift terlik yeri döverek kapıya ilerliyordu. Çok bekletmeden kapı açıldı. Bir "kim o?" sorusu sorulmamıştı.  Demek kapının ardındaki kişi kendine güveniyordu.

İki çift göz birbirine kenetlendi. Gelen beklenmedik bir misafirdi fakat yabancı değildi. Yabancılara bu denli derin bakılmazdı bu muhitte.  Kadın kapı kolundaki elini yavaşça çekti. Diğer eli istemsizce ağzına gitti. Gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı. Eliyle hıçkırıklarını yakalıyordu sanki. Adam öylece duruyorken nedendir bilinmez birden harekete geçti. Bir adım geri gitti. Çömeldi, ayakkabılarının bağcıklarını çözdü. Sanki kadın gözyaşlarının içindeki gölette boğulmak üzereydi de adam atlayıp onu kurtaracaktı.

Adam bağcıklarını çözdüğü ayakkabılarının topuklarına basarak ayakkabılarını çıkarmak için yeltendi. Kadın elini ağzından çekti. Elleri titriyordu. Adam bir adım attı. Kadının titreyen elini tuttu. Adamın eli de titriyordu. Adam titreyen eliyle kadının elini dudaklarına götürdü. Dudakları kurumuştu.  Adamın gözünden bir damla yaş kadının eline düştü. Kadının dudağının kenarında bir tebessüm peyda oldu. Adam öptüğü eli alnına götürdü. Kadın vücudundaki son gücü kullanarak elini çekti. Dudakları kıpırdadı kadının. Fakat ses çıkmıyordu. Sadece kendinin sığacağı kapı aralığını kapıya yaslanarak genişletti kadın.  Adam topuklarına bastığı ayakkabılarını çıkarıp eşiğe adımını attı. Adam biliyordu bu hayatının da bir eşiğiydi.  Artık aynı hataları yapamazdı.