Yuvasından Atılmış Kuş

 Selam blogcum,

Bugün dolabımı artık düzeltmem gerek dedim. Minik minik ilerlemelerin sonunda bir büyük ilerleme yapayım dedim. Oy nenem ya Rabbi nasıl zor nasıl zor. 

Ara ara bir şeyleri kaybettiğimi fark edip hüzünleniyorum. Sonra buluyorum. Sonra bu uniformalar neden gri diye hüzünleniyorum. Sonra amaaan bana ne ya diyorum. 

Sonra kendimi yuvasından atılmış kuş gibi hissediyorum. Tayin olmak nasıl bir his işte de böyle bir his blogcum. Değil mi ki her yavru kuş ordan sonra uçuyor, kendi minnak yuvasını kuruyor falan. Ama nasıl zor blogcum. Evini barkını değiştirmek nasıl zor. İnşallah ilk seferde böyledir. Diğer seferlere acısının hafiflemesini diliyorum. Yerleşik hayat da dileyebilirim ama bulunduğum konumda diler miyim bilmiyorum. 

Bunun fiziksel bir zorluk olduğunu düşünmeyin. Eşyayı adamlar taşıyor. Bir iki çürük çarık işler oluyor. Arada kazıklanıyorsun falan onlara da tamamım. Alıştığın yaşamak artık uzak bir şehirde olunca diyorsun ki bir şeyler değişmiş. Değişmek zorunda.

Kurmaya çalıştığım bazı dengelerle de savaşıyorum. Arada kendi ayağıma da bir iki el sıkmamış olsam belki daha kolay olurdu ama hayırlısı be gülüm. Olacak olan oluyor. Zararın neresinden dönsen kârdır diyerek kendimi rahatlatıyorum.  

Nasıl davranmalıyım, nasıl yaşamalıyım sorusu kafamda dönüp duruyor. Değerlerime yeniden sımsıkı sarılmak istiyorum. Beni onlardan başka koruyan yok çünkü. Herkes kendi menfaatine çevirmeye çalışıyor. Ben dönüp dolaşıp Allah'a sığınıyorum. Her türlü şerden Allah'a sığınıyorum.

Allah işlerimi kolaylaştırdı sonsuz hamd olsun. Bundan sonra da duam bu yönde. Güzel insanlara denk gelmek ve Allah'ın işlerimizi kolaylaştırması dileğiyle.

Cesaretle...

Ş.