Gün 2

 Bismillah

Dünkü görüşme güzel geçti. Sonuçta bir yerlerde bir şeyler benim. Bu yangın da benim bu rüzgar da benim. Bu çınlayan kahkaha da benim, bu çağlayan gözyaşları da benim. 

Beri doğru senin, öte doğru benim. Eğri yok. Senin yolun benim değil, benimki de senin değil. 

Benim olan benim değil. Senin olan senin değil. 

Endişelendiğin şeyler anlamını yitiriveriyor bazen. Gönülden edilen dualar. 

Ve yeniden hayat. İnsan acıkan,susayan ve acıyan bir varlıktır. 

İnsanlar devamlı kurcalıyor. Öğrenmek istiyor. Açıklamak yok. Sınırında durmuyor. Tahmin yoluyla bulmak istiyor, başka yollarla. Bir şekilde bilmek istiyor. 

Stratejik hareket etmeyenin canı yanıyor. Bu da benim, tamam dedim. Bu da benim kendimi düşünüyorum.  Bu da benim sıcaklığı burada aramıyorum. Bu da benim Allah benimle. Bu da benim Allah beni seviyor. 

Ne zaman samimi ne zaman samimi değil çözemiyorum. Çözmem belki lazım değil. Bilemiyorum. 

Geçip gidiyorum. Biliyorum çünkü bu korku, bu kaygı bana verildi. Bırakıyorum. Bu kavga benim kavgam değil. Bu yumruklar bana ulaşamaz. Bana vuramaz. Kendi kavgasında debelenip duruyor insan. Dursun. Başkasının kavgası beni yoramaz.