Gün 11

 Sevgili blogcum,

Sabah yazsam ne güzel olacaktı, akşam bana melankoli geliyor ister istemez.

Hamdolsun bazı şeyleri çözümledik. Bazı şeyler yazık ki beni yormaya hala devam ediyor. Yine de iyi idare ettiğimi düşünüyorum. Müthiş ötesi değilim ama yıkılmadım ayaktayım.

Geçtiğimiz günlerde K. ateşler içinden çıktı. Okuduğum kitaptaki ölen bir karakterdi. Dirildiğini sanmıyorum ama öyle beklenmedik geldi ki. Paylaşmadan edemeyeceğim. Kitaplardaki şeyler beni bazen aşırı heyecanlandırıyor. Hikayenin içine girebilmeyi çok seviyorum. Bazen kendi hikayemin içinden çıkıyormuşum gibi geliyor. Bu nasıl mümkün olabilir? Ama oluyor blogcum. Sen kendine sahip çıkmazsan oluyor.

Dün mukabelede aklıma ne geldi bak? Dedim ki peygamberimiz(s.a.v) ve Cebrail (a.s.) da böyleydi. Biri okuyordu biri dinliyordu. Biz orda bunu temsil ediyoruz. Müthiş güzel değil mi? Bazen bazı küçük aydınlanmalar yaşıyorum, Allah nasip ediyor. Çok mutlu oluyorum. Öyle bir andı.

Bazı anılar birikiyor. Bazı şeyler taşlara vurup vurup geri dönüyor. Ne anlatmalı, nasıl anlatmalı? 

Kelimeler yolunu kaybediyor. Kaybolmaktan korkmuyorum. Artık kaybolmaktan korkmuyorum Allah'ım şükürler olsun. Artık bilmediğim caddelerde dolaşabilirim, artık bu düğümü çözebilirim. Artık bu düğümü çözüp büyük kocaman bir yumak yapabilirim. Bu yumakla kocaman yumuşak battaniyeler örebilirim.

Ben sözün de yazının da bir hikaye  olduğuna inanıyorum. Yaşamlarımız da öyle. Herkes kendi hikayesini yaşıyor, yazıyor veya söylüyor. İnsanlara dokunmak bu yüzden güzel. Yolun başındaki amacımı hatırlıyorum. Bu beni iyi hissettiriyor. 

Belki bu yüzden yazmak için daha fazla gayret göstermeliyim. Okunmaya değer bir şeyler yazabilmek için. Yine de her hayat bir emek ve her biri küçümsenmeyecek kadar zor ve güzel.

Sevgilerimle...

Ş.