Gün 7

 Bismillah

Nasılsın blogcum?

İyisindir inşallah.

Beni sorarsan ki sorar mısın bilemiyorum. Pek soracak gibi değilsin. Ben de iyiyim. 

Mühim değil. 

Dün aklımdan geçiriyorum. Ben bu hikayeye senin için başlamadım. Ha sen bir başlangıç etkeni olabilirsin belki. Onlarca parametreden yalnızca biri. Üstelik senin için başlamış olsam bile bu hikaye eşsizliğinden hiçbir şey kaybetmezdi. Ve güzelliğinden de. Bunu bir gurur meselesi yaptığım için söylemiyorum. Bunu bir mesele yapmadığım için söylüyorum. Mesele ne sensin ne de başka biri. Kimi zaman mesele ben bile değilim. 

Yüzlerce kez geçtiğin yolda her gün farklı bir şey görmek. Kedilerin karşıdan karşıya geçişleri beni hep etkilemiştir. Sadece kediler de değil sanıyorum. Dört bacaklılar. Belki daha fazlası. O bir sürü uzvun bir omurga tarafından yönetilişi. Yukarıdan bütünüyle görmek mümkün olduğu için belki de. Etkileyici buluyorum. Bir apartmanın girişinde üç bölmeli bir kedi evi gördüm. Her gün önünden gectiğim bir apartmanın girişinde, evet. Kedilerin evi mi denir yuvası mı?

Konuyu değiştirmeye çalışmıyorum bakma öyle. Yoruldum dedim. Demiştim defalarca dedim. Hangi gerçeği daha fazla açıklamalıyım. Ben  zaten ve ben hala bu dünyaya alışamadım.

Öylece durup ölmenizi istiyor bazı insanlar.Bir hayatın olmasın. Gülme, mutlu olma, sevme. Niye? 

Sen gülüyorsun ama sen seviyorsun. Yetmiyor bir de seviliyorsun. Ben garibandan ne istiyorsun? Hiç. 

Bugün dünden iyiyim. Hamdolsun. Bir ölçüm birimi olarak dün. 

Bir günü bir gününe eşit olan zarardaysa blogcum bugün daha çok çalışmalı. 

Mukabeleler başladı. Dualar artıyor. Ramazan geliyor blogcum daha güzel ne olabilir?

Allah layığıyla geçirmeyi nasip etsin dilerim.

Ramazan geliyor diye sevinmek imandandır,  demiş Serdar Tuncer. Güzel demiş. 

Beraber sevinelim mi?